Grote Vriendelijke Reus; en meer beestjes

 

Eerlijk gezegd schrok ik er wel van, toen ik dit enorme insect voor het eerst 

op een schermbloem zag zitten. Zó groot en stevig van postuur,

met een agressieve kop. Wat is dit??

Nadat ik hem even bekeken had, viel op dat hij totaal geen agressief gedrag vertoont.

Hij was gewoon rustig aan het foerageren. 

 

Een eindje verderop bloeide een kleine kaardebol en rond die struik

vlogen véél van deze insecten. Allemaal vlogen ze rustig rond en smulden van

de bloemen; geen spoor van agressie. Ook niet als er een ander insect op 

dezelfde bloem landde. Heel goedaardig. 

 

Een Grote Vriendelijke Reus.

 

Hij blijkt stadsreus of hoornaarzweefvlieg te heten - volucella zonaria.

Deze kunnen tot 2,5 cm lang worden en zo heb ik ze wel gezien.

Een zweefvlieg dus, maar wel goed vermomd.

 

De kleine kaardebol nog even apart in de spotlight:

 Dit was half augustus in de heemtuin in Nieuwkoop.

Daar zag ik meer leuke insecten,

zoals dit bont zandoogje, dat met versleten vleugels verder moest.

Dit bruinblauwtje was waarschijnlijk nog een stuk jonger

 (aricia agestis)

Van opzij gezien zijn dit soort vlinders zo'n elegante verschijning:

Deze middag kreeg ik ruim de gelegenheid om de citroenvlinder

op de plaat te zetten.

 

 

Gonepteryx rhamni

 

Een aantal vlinders smulden heerlijk van de kattenstaarten.

Dat paars contrasteert ook nog eens fijn met de bijzondere kleur van deze vlinders.

Na lang wachten wilde deze vlinder dan wel éventjes zijn vleugels spreiden,

om zijn gele bovenkant te laten zien.

 Nog een close-up.

Ook dit klein geaderd witje smulde heerlijk van de kattenstaart.

(een eindje verderop en in de zon, zodat de kleur van de bloem anders lijkt).

Tussendoortje:

Eerder had ik in een blog al een houtpantserjuffer laten zien,

die bij ons in de tuin langs kwam. Tot mijn verrassing kwam er een week later

een juffer in de tuin, die ik nog nooit had gezien.

Een bruine winterjuffer -  sympecma fusca.

 

Winterjuffers houden in rust hun vleugels laag aan één kant van hun lijf.

Ook op de volgende foto is dat goed te zien.

Bovenstaande foto is sterk bewerkt, omdat ik de juffer er erg mooi op vond staan,

maar de muur op de achtergrond vroeg teveel aandacht. 

De achtergrond heb ik dus fiks vervaagd.

Heel veel tijd aan besteed; niet wetende dat ik nog meer kansen zou krijgen.

 

Een aantal dagen achter elkaar kwam er zo'n juffer langs.

Steeds in dezelfde lavendelstruik. En een keer waren ze gezellig met z'n tweeén.

De een helemaal bruin, de ander had meer groen.

Een uitsnede om die prachtige smaragdgroene achterkant te laten zien.

Het lijkt wel of hij een groot juweel in zijn nek draagt.

 

Winterjuffers heten trouwens zo, omdat zij de enige libellensoort in Nederland zijn,

die in volwassen stadium (als imago) hier de winter doorbrengen.

Pas in het voorjaar leggen ze hun eitjes. 

De nieuwe generatie juffers sluipt dan eind juli/augustus uit.

Grappig, Marianne had het in haar reactie bij het vorige "jufferblog" al 

voorspeld: je gaat ze nu veel vaker zien. En ja, ook tijdens een dagje AWD hierna

heb ik vooral kleine beestjes gefotografeerd. Ik zie ze meer en de foto's 

willen ook steeds beter lukken.

 Hartelijk dank voor je bezoek aan dit blog; reacties vind ik erg leuk.