Bloemen in Extremadura

Al direct op de snelweg vanaf Madrid vielen ons de mooie struiken op 
die in de middenberm groeiden. Het leek wel brem, maar dan wit. 
En dat was het ook: witte brem. 

De bloemen zijn net iets kleiner dan de ons welbekende gele brem,
maar minstens zo mooi. Ze ruiken net zo lekker. 

We kwamen ze werkelijk overal tegen.

En geven ieder landschap een lichtvoetige uitstraling,
ook een rotsige berghelling.

Deze nog ontluikende bloem kwam ik tegen op een wandeling rondom 
de finca. Het is het enige exemplaar dat ik ervan gezien heb. 
Vond dat het licht zo mooi door de blaadjes speelde.
Een Nederlandse naam heb ik er niet van kunnen vinden, wel de latijnse:
Onobrychis humilis.

Langs de Rio Almonte (zie voorgaande post) bloeiden kleine irissen.

Hier met een insect waar ik doorgaans niet zo dol op ben,
maar vind het wel leuk dat deze er zo scherp op staat.

En met een nog kleiner insect.
De irissen stonden ver uit elkaar en hadden meestal maar 1 bloem per plantje.

Eerder vertelde ik al over de blauwe lupinen, die de bermen vrolijk blauw kleurden.
Daar heb ik op een namiddag nog eens heerlijk op mijn gemak aandacht aan besteed.

Ook volop overal aanwezig: kuiflavendel.

Op deze kuiflavendel kwam een Spaanse pijpbloemvlinder af;
eigenlijk de enige vlinder die we goed gezien hebben,
maar het was dan wel een extra mooie.
Bovendien liet hij zich uitgebreid bewonderen door steeds terug te komen
en op een volgende bloem weer mooi te poseren. 

Op een ochtend was ik heel erg aan het zoeken geweest langs een
paadje waar de wolzweverorchis een week eerder volop stond te bloeien.
Niets meer te vinden. Op weg terug echter, ik was bijna weer "thuis",
zag ik in de berm zo'n plantje staan!
En dan ook maar één plantje, niets in de omgeving dat er op leek;
maar dan wel een heel gaaf exemplaar, met zes prachtige bloemen eraan.

ophrys tenthredinifera

Familie van de bijenorchis,
dat is aan de bloem wel te zien.

In de buurt van Almaraz is een gebiedje, waar veel orchideeën bloeien:
El Sierro.
Daar ben ik op een namiddag naartoe gereden; met behulp van een duidelijke
routebeschrijving van Elly en Gertjan kon ik dat goed vinden. Zonder dat was ik nooit
zo'n zandpad opgereden om vervolgens zomaar een hek te openen en de
boomgaard in te lopen waar veel orchideeën bloeien.
Ik vond daar drie soorten.

Om te beginnen de blesharlekijn,  Anacamptis champagneuxii

In de schaduw blauw, met zonlicht erop worden de bloemen roze/lila.

Neotinea conica:

Ik kon daar heerlijk alle tijd nemen; er was verder geen mens te bekennen.
de schapen stonden nu aan de andere kant van het hek, maar het was duidelijk
dat ze ook vaak in de boomgaard rondliepen. gezien de vele "dropjes".
Daar moest ik wel goed op letten voor ik ging liggen.

Orchis italica:

Op deze foto van bovenaf kan je goed zien waar zijn bijnaam vandaan komt:
 naakte mannetjesorchis:

Luxe-probleem: veel te veel foto's om uit te zoeken.
Ik ben nog lang niet klaar met Extremadura, maar inmiddels hebben we de
volgende vakantie alweer achter de rug. Een weekje Texel:
nog net niet weggewaaid, maar oh, wat een licht en waddenluchten!
Plus een boel vogels, natuurlijk.

In ieder geval genoeg stof voor blogs; de volgorde is ook voor mij een verrassing.
Hartelijk dank voor het lezen, kijken en reageren.

Jaraicejo en de Rio Almonte

Onze uitvalsbasis in Extremadura was Jaraicejo.

Een karakteristiek dorp gebouwd op een heuvel, met de kerk aan de Plaza Mayor 

als centraal punt, vanaf alle kanten zichtbaar.

En mét ooievaarsnest, want een kerk in Extremadura kan niet zonder. 

De straten lopen vanaf alle kanten best steil omhoog.

Jaraicejo heeft ca. 500 inwoners; twee daarvan zijn het 

Nederlandse echtpaar Elly Schipper en Gertjan de Zoete, 

die hier ruim tien jaar geleden neerstreken en inmiddels een prachtig terrein

bezitten waar ze bungalows verhuren:

Finca las Abubillas

Wij waren daar eind maart tien dagen te gast en hebben volop kunnen genieten,
niet in het minst door de hartelijke ontvangst en kundige begeleiding door Elly en Gertjan.
Dat begon al bij de voorbereidingen; en eenmaal in het leuke en zeer compleet ingerichte huisje
lagen daar twee dikke mappen met informatie; compleet met routebeschrijvingen.
En heb je dan nog vragen, kan je altijd bij hen terecht.
Op hun website (via de link hierboven) geven ze zelf heel veel informatie
over de finca en wat er allemaal te zien is.


De weg van het dorp naar de Finca had aan beide zijden een prachtig
blauwe gloed door de lupinen, die volop in bloei stonden.

Een vrolijk welkom.
 

De naam "las abubillas" betekent: de hoppen.
En hoppen wonen er zeker, al laten ze zich niet zo makkelijk zien. 
Iedere dag hebben we ze horen roepen.

Zowel de buiten- als de binnenkant van de toegangspoort is versierd met 
een prachtige mozaïek van een hop. Deze mozaïeken heeft Elly zelf gemaakt!
Monnikenwerk, lijkt me, maar zó ontzettend mooi.

Wie zich wèl graag lieten zien en fotograferen, waren de huiskippen. 
Zij houden wel van wat gezelligheid en kwamen overdag graag even langs. 
Dat vonden wij ook heel gezellig. Bovendien smaakten hun eitjes heerlijk. 

 

De streek Extremadura staat bekend om zijn kurkeiken. 
Ook de finca las abubillas staat er vol mee.

Bijzondere bomen met hun grillig gevormde stammen. Veel stonden er nog in bloei.

In de tijd dat wij er waren, kwamen de bomen steeds meer in blad;
wel zo fijn voor de schapen, die graag gebruik maken van de schaduw.

Ook mooi om te zien, de schaduwen op de heuvel.

Best lastig om zo'n boom solitair in beeld te krijgen. 
Bovenop een rotsformatie lukte het bijna.

Iets dichterbij en vanuit een andere hoek lukt 't helemaal.

De boom naast ons terras vangt late zonnestralen.

De boomgaard in het allerlaatste licht.

Niet zo ver bij het dorp vandaan stroomt de Rio Almonte.
Om aan de ander kant te komen, kan je hier kiezen uit een trio bruggen.

De oudste brug, hier vooraan, is gebouwd in de vijftiende eeuw.
Over de brug daarachter loopt de oude tweebaansweg naar Madrid.
De achterste en hoogste is van de A5, de nieuwste verbinding met Madrid. 


Hier de middelste brug vanaf de rivier gezien.
 

Wat ze in de Middeleeuwen gebouwd hebben, ziet er ook nog heel degelijk uit.

De eerste keer dat we hier naar beneden liepen, wisten we niet wat we zagen:
de rivier was bezaaid met witte bloemen. Het liep tegen het eind van de dag;
al deze bloemen glansden in het late zonlicht.

Het zijn de bloemen van de waterranonkel - Ranunculus Aquatilis -
familie van de boterbloem.

De andere kant op kijkend ziet alles er nog feeërieker uit.

In tegenlicht schijnt de zon zo mooi door de witte bloemblaadjes heen
en tovert mooie bokehbolletjes op het water.

Nog meer glitter:

Uitzoomen en zo laag over het water komt het blauw van de rivier mooi uit.

Dit was echt een superverrassing.
Van bovenaf heb je geen idee in welk sprookjesdecor je beneden terecht komt. 
De laagstaande volle zon speelde hier een grote rol.

Extremadura heeft ook wat landschap betreft veel te bieden.




Hartelijk dank voor je bezoek; reacties vind ik altijd fijn.