Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

maandag 23 april 2018

Panoramaroute





In deze blog ga ik nogmaals terug naar Zuid-Afrika.
Het "toetje" van onze reis vorig jaar was een trip langs de hoogtepunten van de Panoramaroute,
het Noordelijke deel van de Drakensbergen - dit klinkt al veel stoerder - en bekend om zijn prachtige vergezichten. 

Nadat we die donderdag aan het begin van de middag het Krugerpark hadden verlaten,
reden we naar de omgeving van Graskop - waar we zouden overnachten - en hadden
 zo tegen het eind van de dag in mooi licht nog tijd om daar rond te kijken.
Ik vond de natuur daar beslist verrassend.




 We hadden ook nog tijd voor een bezoekje aan de Berlin Falls.





Even inzoomen:






Na een verkwikkende nacht in een heerlijk hotel, 
begon onze laatste vakantiedag met een bezoek aan de Lisbon Falls.
Helder weer, dus een weids uitzicht.
 





Maar ik had natuurlijk het meeste oog voor het water:







 Daarna stond een bezoek gepland aan Bourke's Luck Potholes.
Potholes? - ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen.
Na de ingang kom je eerst op een, nogal dorre, vlakte.
Tussen de kale rotsen, ziet dit water er wel lieflijk uit 
(ehh: op dat rode bordje staat wel dat het verboden, want: zeer gevaarlijk,
 is om daar te lopen)





Maar al snel zie je de imposante, rond uitgesleten, rotsformaties in diepe kloven;
zo uitgesleten door het eeuwenlang kolken van het water van de rivieren de Treur en de Blyde,
die hier samenkomen.


 


Rotsen in allerlei kleuren én water - dat kan me sowieso al erg fascineren,
maar de combinatie met deze ronde vormen is helemaal indrukwekkend.






 



Ook indrukwekkend: het kleine varentje dat tussen de rotsen weet te groeien.


 


Ook hier groeit een en ander tussen de rotsspleten.
 




Hoe de rivieren Blyde en Treur aan hun namen zijn gekomen is ook een verhaal apart.
Dat verhaal hadden we daar gehoord; ik neem het nu over van de website Visit Africa Now:


 In 1844 was een groep pioneers bij een rivier neergestreken. 
De leider van de groep, Hendrik Potgieter, 
ging met een paar mannen naar Lourenço Marques (tegenwoordig Maputo). Op de verwachte tijd 
waren ze nog niet terug. De achtergebleven mannen hebben nog een aantal weken gewacht, 
maar gingen er toen vanuit dat ze tijdens de lange, gevaarlijke reis waren omgekomen. 
De rivier waar ze hun kamp hadden opgeslagen noemden ze daarom Treur. 

Ze trokken vervolgens verder en na een aantal dagen kwamen zij uit bij een andere rivier.
 Hier ontmoetten ze alsnog Potgieter en zijn mannen, die oponthoud hadden gehad. 
De blijdschap werd geuit door deze rivier de naam Blyde te geven. 





Op veel plekken valt water naar beneden.
Dat vind ik natuurlijk fantastisch.





 


Dan echt de laatste sightseeing plek van deze reis,
waar mijn oog eerst getrokken werd door deze koraalboom met zijn beeldschone bloemen:



 


Zicht op de Blyde River Canyon:







 Nog even een kijkje de andere kant op -
het was best wat heiig die middag, de achtergrond op deze foto toverde Lightroom tevoorschijn
 met de dehaze functie. Heel verrassend.




 Na dit geweldige toetje was de koek toch echt op:
we moesten ons haasten naar het vliegveld van Johannesburg voor de
nachtvlucht terug naar Schiphol.






Heel veel dank voor jullie fijne reacties en beste wensen bij mijn voorgaande bericht. 




zaterdag 14 april 2018

Uit de oude doos





De lente laat zich nu toch af en toe van haar mooiste kant zien.
 Voorjaarsbloeiers zijn volop aanwezig. Echt dé tijd om tussen de bloemen te gaan
liggen met de camera. Alleen .... voor mij even niet.

Het is al een poosje stil op dit blog, omdat ik steeds minder met de camera op stap was. 
Reden: bewegen lukte mij steeds minder goed, en dat gold ook voor gewoon lopen. 
Maar... vorige week heb ik een nieuwe heup gekregen. Cadeautje;
op termijn kan ik weer volop doen waar ik zin in heb. 
Voorlopig moet ik echter revalideren en me  behelpen met krukken.  

De komende tijd hier dus beelden "uit de oude doos" - er staat nog zat op de computer.
En passant lukt het me toch ook om een beetje op te ruimen daar.
Om te beginnen een serie diep onderuit de doos vandaan; foto's uit 2012.
De startfoto is een deel van de Mighty Zambezi, vlak voordat deze, 
breed uitwaaierend over bijna 2 km breedte, ruim honderd meter naar beneden dondert.

Mosi-oa-Tunya  -  Victoria Waterval  -  Vic Falls






De eerste dag dat wij daar waren, wandelden we aan verschillende kanten om 
de waterval heen. We begonnen aan de overkant van de kloof, 
met zicht op het donderende water. Het geluid is oorverdovend.














  Soms tovert de zon alle kleuren op de waterdruppels.




Vanaf de andere kant zien we het water vlak voordat het naar beneden stort.
Hier is goed de nevel te zien van alle waterdruppels die omhoog stijgen.
Mosi-oa-Tunya betekent: smoke that thunders; ofwel: donderende damp. Men zegt dat als het waterpeil 
op z'n hoogst is (februari-april) het geluid tot op 40 km afstand te horen is.




De spoorbrug in de verte is de grens met Zimbabwe.





We hadden het geluk dat er een visser aan het werk was,
vlakbij de rand van de waterval.
















De volgende dag bekijken we de watervallen vanuit de lucht.














Beneden aangekomen, slingert het water zich kolkend door
zigzaggende canyons.









Mocht je ooit in de buurt zijn:
neem de lange helikoptervlucht. Natuurlijk is het heel mooi om de waterval 
en die imposante rivier van bovenaf te zien. Maar met de lange vlucht
duik je daarna de canyons in en vlieg je vlak boven het water, tussen de rotsen.








Na al dat getut de laatste tijd met die kapotte heup,  had ik er wel zin in
om terug te blikken op deze fantastische ervaring.





Dank voor je bezoek en zeker voor eventuele reacties.