Het is de laatste maanden nogal stil op dit blog,
maar na een rommelige periode ben ik de afgelopen maand volop met fotografie
bezig geweest. Weer eens op stap, een paar dagen naar Groningen
en, jawel, een fotoreis naar Andalusië. Plus van eerder nog heel veel lentebeelden;
mijn computer staat vol met nieuwe foto's.
Waar te beginnen?
Ik dacht eerst maar eens bij afgelopen week. Reptielen fotografeer
ik niet zo vaak, maar nu ben ik daar kort na elkaar twee dagen mee bezig geweest.
Ik moest eerst wel even wennen, want door de lens leken ze nog veel kleiner
dan ze toch al zijn.
Maar nadat ik een poosje rustig naast de vijver zat, kreeg ik volop fotokansen van ze.
Ze hielden mij nl. ook graag in de gaten.
Ze bleven ook heel vaak een poos bewegingloos liggen.
Da's handig voor de foto's, want als ze in beweging komen,
doen ze dat ook razendsnel.
Naast de vijver sont een groepje bijzondere en prachtige irissen in bloei.
Natuurlijk kon ik het niet laten en moesten deze ook op de plaat.
Een paar dagen later was de Deel-de-natuur Fotodag Zandhagedissen,
waar ik me al tijden daarvoor had ingeschreven.
Een totaal andere omgeving,
maar de heren zandhagedis zijn in deze tijd van het jaar net zo felgroen als de kikkertjes.
Tussen de groene blaadjes door:
En tussen de takken
Het enige vrouwtje dat ik heb gezien hield zich goed verscholen.
De volgende foto is nog rommeliger, maar is het enige enigszins behoorlijke
beeld dat ik van de twee hagedissen samen heb.
Wat er toen volgde, was fantastisch om te zien.
Vanuit de dekking van de takken, maakte het vrouwtje steeds heel snelle bewegingen met haar voorpoten,
wij konden dat niet anders interpreteren als een verzoek tot paring.
Maar het mannetje bleef stoïcijns toekijken; misschien voelde hij de blikken van
een aantal toeschouwers en vertrouwde hij de situatie niet.
Ik heb daar geen behoorlijke foto's van, maar het was een prachtige natuurervaring.
Het toekijkende mannetje:
Later zag ik nog een veel kleinere man,
die heel rustig bleef liggen,maar mij wel bleef volgen met zijn hoofd.
Het gaf mij het gevoel dat we contact hadden.
Uitgestrekt op het hout - goed te zien dat hun staart
net zo lang is als de rest van hun lijf.
Lenig zijn ze natuurlijk ook.
Detail van de schubben.
Een extra was, dat er die dag ook heel veel meikevers waren;
die had ik nog nooit echt gezien.
Ze zaten daar vooral op jonge eikenboompjes, toch wel erg 'verstopt' tussen
de blaadjes. De wind maakte fotograferen extra lastig.
De meeste hingen ondersteboven aan de takken.
Deze speelde kiekeboe, maar zo heb ik wel mooi die antennes in beeld.
Dit blog voelde voor mij als een herstart.
De komende tijd ga ik echt weer meer blogs plaatsen.
Ik ben ook blij dat ik nu weer bij iedereen gewoon kan reageren.
Hopelijk gaat Blogger de komende tijd in zijn geheel weer soepeler functioneren,
want ik blijf het toch heel leuk vinden om fotosessies af te ronden met een blog.
