Dolomieten - Sass Pordoi

 

 

 

 

De laatste dag van ons verblijf; nog één keer omhoog met de lift.

Nu naar Sass Pordoi, de hoogste plek van onze week hier, op bijna 3.000 meter.

 

 

 

 

Bijzonder, zo'n gat in de berg:

 

 

 

 

Ook hier was de omgeving ruig en het uitzicht fenomenaal.

 

 

 

 

Nog meer dan eerder speelden de wolken hier een grote rol.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'Jagende wolken' noemde onze reisleider dat. 

En zo leek het ook; ze waaiden supersnel voorbij. zodat het uitzicht echt

ieder moment veranderde.

 

 

Het werden er ook steeds meer...

 

 

 

 

 

 

 

 

Geweldig toch, 

zo'n gigantische rotsformatie ingepakt in zachte watten...

 

 

 

 

Ook maar weer een andere kant op kijken. 

 

 

Ruige bergtoppen en glooiende alpenweiden.

In deze foto komt dat mooi uit:

 

 

 

 

 

 

Steeds witter werd de omgeving.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tegen het eind van de ochtend trok het ook helemaal dicht;

het werd ook echt waterkoud, dus tijd voor koffie in de lekker warme berghut.

We bleven er ook voor de lunch; in die tijd begon het eerst te hagelen;

en vervolgens (een beetje, maar toch..) sneeuw.

 

 

 

Een mooie afronding van een bijzondere week, 

de eerste dagen in lente-achtige omstandigheden, en dan afsluiten

met een klein beetje winter.

 

Na al deze beelden hoef ik niet meer te schrijven dat ik volop

heb genoten van deze bijzondere week, geweldig om de Dolomieten 

op deze manier te kunnen zien. Daarbij ook een heel gezellige week 

met een fantastische groep mensen. 

 

Dolomieten - Lagazuoi

 

 

 Nog weer een dag met de lift naar boven. 

Weer een stuk hoger, naar 2750 meter, de berg Lagazuoi op.

 

 

 

 

Het was hier wel wat drukker dan op de voorgaande bestemmingen, 

maar dat kwam misschien ook omdat iedereen hier dezelfde kronkelweg 

heen en terug neemt om naar de top te komen, wat ook nog eens een

makkelijk te belopen weg is, die maar licht stijgt. 

 

 

 

Daarboven kan je dan alle kanten op lopen (en kijken)

zodat de mensen zich ook verspreiden. 

Langs het pad liepen dan wel veel mensen, 

de omgeving daarentegen komt zeer desolaat en ruig over.

Wij liepen hier doorgaans lekker in de zon,

terwijl de wolkenlucht om ons heen voor een mooi lichtspel zorgde.

 

 

 

Ik heb mijn ogen uit gekeken en kon niet ophouden met fotograferen.

Wat een fascinerend gebied; bovendien was ik wel blij met de prachtige wolkenluchten,

die voor steeds weer een andere lichtval zorgden.

Verder geen tekst. Geniet mee met de beelden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Leuk dat je het blog bekeken hebt. 

Hierna volgt nog één blog over deze Dolomieten, 

nog iets hoger de berg op en weer een andere ervaring.

 

 

 

 

Dolomieten - Water

 

 

 Als al die imposante bergen 's winters vol sneeuw liggen, 

komt er vanaf de lente natuurlijk veel water naar beneden. Er zijn dan ook

veel meertjes - vaak bijzonder gekleurd - en kletterende bergbeken.

Dit jaar stond het water overal wel beduidend lager,

maar er viel nog genoeg te genieten.

 

 

 

  

Zoals hier bij het Lago di Carezza.

 

Over de menselijke toevoeging in de volgende foto waren de

meningen in de groep nogal verdeeld. De meesten vonden het afbreuk doen

aan de uitstraling van het meer, maar ik vond het wel wat hebben.

 

 

 

 

Het is een bronzen beeld dat daar al jaren staat (las ik later).

Wil je daar meer over weten en ook over de verschillende kleuren van het water,

dan kan je meer info vinden met de volgende link:

Bewonder de nimf in het Lago di Carezza. 

 

 

 

 

Een zuchtje wind tovert kleine rimpelingen in het wateropppervlak.

 

 

 

 

 

 

We bleven daar tot zonsondergang, in de hoop dat de zon de 

omringende bergtoppen feloranje zou kleuren, maar helaas gebeurde dat niet.

Deze spiegeling toont de toppen nog een beetje zonverlicht. 

 

 

 

 

Later in de week kwamen we langs het Lago di Misurina,

waar ook een deel van het meer groen kleurde.

 

 

 

 

Een paar doorkijkjes naar de bodem:

 

 

 

 

Dan de klaterende bergbeken.

Waarschijnlijk hier ook minder water dan normaal,

maar dat kwam evengoed met veel kracht en gespetter naar beneden.

 

 

 

,

We verbleven in de plaats Campitello di Fassa,

gebouwd rondom een beek, waar het water ook niet zo hoog stond,

maar nog wel wild naar beneden denderde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Beetje stoeien met de witbalans.

 

 

 

 

 

 

 

 

De laatste volle dag van ons verblijf vonden we in de namiddag een

enthousiast stromende beek, met genoeg ruimte eromheen om allemaal een

fijn fotoplekje te vinden. 

 

 

 

Jullie snappen: ook aan dat plekje denk ik met veel plezier terug.

 

 

 

 

De bedoeling was om te gaan werken met lange sluitertijden.

Met dat klaterende water ben ik daar meestal niet zo voor, omdat ik

het spetterende en klaterende graag in beeld breng.

 

 

 

 

Maar natuurlijk wel gedaan en op dat gebied ben ik nu toch wel 'om',

want deze resultaten vind ik wel erg leuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot slot nog een heerlijk, helder...

 

 

 

 

 

Dank voor het bekijken van dit blog en leuk als je laat weten wat je ervan vindt.

 

 

Graag tot een volgende keer.