Donaudelta * Aalschoffie

In het eerste bericht over de Donaudelta schreef ik dat 

er een apart blogje zou komen over de dwergaalscholver, 

of pygmy cormorant. Op twee ochtenden heb ik deze vogel

vlak voor me gehad. Hij stond daar zo duidelijk klein, 

maar dapper, stoer en eigenwijs tegelijk te zijn.

Ik weet niet of dit ook een erg jong exemplaar was.

Hij had in ieder geval iets aandoenlijks.

Hij kan ook heel streng kijken, hoor:

Of heel serieus gaan poetsen.

Lenig istie ook.

Hij deed me denken aan een ouderwets Amsterdams straatschoffie:

grote bek, klein hartje.

Jullie begrijpen de teneur van dit verhaal:

ik héb wat met die kleine (centimeter of dertig). 

 

 Deze laatste foto is mijn favoriet. Hij staat hier als een

stoere Napoleon: 

"Ik is klein, maar kan de hele wereld aan, hoor..."

Hartelijk dank voor jullie enthousiaste reacties
op mijn eerste bericht over Ultima Frontiera in de Donaudelta.

Donaudelta * Ultima Frontiera

De eerste week van augustus zijn we zeer intensief op fotostap geweest. We reisden met het Centrum voor Natuurfotografie af naar de Donaudelta in Roemenië. Op een behoorlijk afgelegen plek ligt het landgoed Ultima Frontiera, ofwel: uiterste grens. Je kunt er alleen komen per boot; het is 80 km varen vanaf de havenstad Tulcea. Sinds enkele jaren is dit terrein in handen van een Italiaanse organisatie, Skua Nature, die het aantrekkelijk maakt voor natuurfotografie. 

Verspreid over het terrein staan nu ruim 20 fotohutten; allemaal verschillend, aangepast aan de plek en de vogels die je er kan spotten. Ook verschillend van formaat; er is een hut waar je alleen in kan, verder hutten voor 2 tot 6 personen.  Iedere avond na het diner werd de verdeling over de hutten besproken (soms onderhandeld of geloot): wie gaat morgen in welke hut. Hutten waar die dag veel te zien was geweest, werden natuurlijk erg populair. Maar overal kan het per dag verschillen. Bij veel hutten wordt voer neergelegd om de gewenste soort te lokken.

Wij hadden mazzel en startten de eerste ochtend bij de arendenhut.
Zolang daar geen arenden waren, hoefden we ons ook niet te vervelen, 
want bonte kraaien en eksters verzorgden een doorlopende voorstelling.

Maar het duurde niet lang voor er zo'n imposante zeearend

aan kwam vliegen. Hij had de vis echter snel te pakken en vloog

ermee weg. Ergens achteraan het riet in.  Maar ...

kwam een poosje later ook weer terug.

Deze keer besloot hij wel in de buurt te blijven en zijn prooi 
zichtbaar voor ons op te peuzelen. 

Niet veel later kwam ook mevrouw zeearend ter plekke.
Maar we zagen achteraan in het riet nóg iets...

Deze jakhals had ook wel trek in zo'n vis...

Dat was dus een spectaculair begin...direct de eerste ochtend 
de zeearenden én een jakhals gezien. En niet eventjes...
we hebben er uitgebreid van kunnen genieten.

Veel hutten kijken uit over water; we zitten per slot in een delta.
Daar zien we onbekende vogels, maar ook veel bekende soorten,
die je in Nederland echter niet zo makkelijk zó voor de lens krijgt.

Prachtig, al die verschillende tinten in zijn verenkleed.
Nog leuker als hij even in de lens wil kijken.

 

Naast de gewone aalscholver zijn er ook dwergaalscholvers.
Die vind ik wel érg leuk; daar komt zeker nog een apart blogje over.

Alle hutten zijn verschillend. Zo kijk je vanuit de arendenhut 
door spiegelend glas, zodat de vogels je niet kunnen zien.
In andere hutten zijn de openingen afgeschermd door
camouflagenetten. Meestal steek je de lens daar doorheen,
maar 't kan ook anders:

Helemaal fantastisch was dat ik op twee verschillende
ochtenden de ijsvogel heel dichtbij en heel vaak voor 
de lens heb gekregen. Hij blééf maar terugkomen.

En liet zich van alle kanten bewonderen.

En soms niet ééntje, maar twee:

Echt gezellig maakten ze het echter niet:

Maar voor de fotograaf is een partijtje bekvechten wel leuk.

Nog een paar zeer bekende vogels.
Zo'n kwikstaartje vlák voor je rond zien huppen,
is natuurlijk ook top:

Of een jonge ekster mooi in beeld.

Vanaf een uur of zes 's avonds werd het licht 
echt prachtig. Foto's krijgen dan zo'n warme gloed.

Eén vlinder heb ik in dat licht kunnen vangen.

Als dat licht in het water weerkaatst wordt:

Nog even voor het licht uit gaat:

Jullie begrijpen wel dat dit een heel bijzondere week geweest is. Met meer vogels leuk voor de lens dan anders in een heel jaar. Het was heel intensief, niet in het minst de heen- en terugreis. Maar vooral: een geweldige ervaring. Deze Ultieme Grens ligt echt heel afgelegen en omvat ruim 1.000 hectaren.  We waren daar met onze Nederlandse groep, 8 deelnemers onder enthousiaste begeleiding van Bart Siebelink. Dat maakte het ook een gezellige week.

Daarnaast nog 4 Italianen en een Iraëli; plus natuurlijk de staf van het hotel en twee gidsen, die alles daar regelden - heel vakkundig en servicegericht. We hebben ons daar heel welkom gevoeld. Buiten deze natuurliefhebbers komt er daar geen mens.  

Doordat de groep steeds verschillend over de hutten en andere activiteiten verdeeld werd, heeft iedere deelnemer een andere week beleefd, met ieder zijn eigen hoogtepunten. In de middag en 's avonds ontmoetten we elkaar weer rond het hotel en wisselden dan ervaringen uit. Eén reisgenoot heeft al een persoonlijk en uitgebreid verslag van de hele reis op zijn weblog staan, dus als je meer wilt lezen, klik op de volgende link: weblog van Dick Markesteijn .

Zelf ben ik natuurlijk nog lang niet uitgeblogd over deze reis. Met dit bericht heb ik een eerste indruk willen geven. Stapels foto's heb ik nog liggen om uit te zoeken. We hebben zóveel gezien. Dus: wordt vervolgd...


Krijg je zin om zelf af te reizen naar Ultima Frontiera > het Centrum voor Natuurfotografie heeft een volgende reis gepland staan in april 2016.