Parnassia

Parnassia, het fijne, tere bloemetje dat vooral bloeit in de duinen.

Maar...  Liset  had ze ook in het Gooi gevonden en organiseerde daar

een fotowandeling naartoe.

Vrijdag 24 augustus stond deze op het programma. In de voorafgaande week

werd er fikse regen voorspeld. Maar de weersvoorspellingen werden in 

de loop van de week steeds beter. Tot onze verrassing stonden we daar 's morgens zelfs

volop in het zonnetje. De regen wachtte tot we na afloop binnen aan de koffie zaten.😊

Wel maakte de wind het ons moeilijk.

De bloemen staan steeds in kleine groepjes bij elkaar.

Ik vond het lastig om daar mooie composities uit te halen.

En ik heb toch nogal de neiging om vaak "in" de bloemen te willen kruipen.

Bovendien laat parnassia vooral binnen in de bloem de mooiste details zien,

dus dook ik daar met de camera bovenop.

Liset zag dat, en bood mij haar Raynox-voorzetlens te leen aan.

Nu had ik eerder wel eens met voorzetlensjes gewerkt waar ik niet echt enthousiast 

van kon worden. Maar dit werkt wel erg goed.
Ik werd helemaal enthousiast toen ik thuis de resultaten zag.

Zo'n lensje staat dus nu bovenaan mijn verlanglijstje.

 

En dan met een 105 mm macrolens, én een vergrotende voorzetlens;

zit ik nog te croppen. Maar ik vind die gele speldenknopjes zo mooi:

In de middag ben ik nog teruggegaan.

Even kreeg ik toen het mooie achtergrondlicht te pakken (zie startfoto),

maar snel daarna werd het weer donker. Helaas heb ik die regenplens niet

weten te ontlopen. Teruglopend was ik binnen een paar minuten doorweekt,

maar dat kon de pret allang niet meer drukken.

 

Als ik dan zo een boom in beeld krijg,

moet ik ook even klikken:

 

Al met al een zeer geslaagde fotodag.

Goed gefocust met de bloemen bezig geweest; 

en verder een klein stukje wandelen en koffiedrinken in een 

ongedwongen sfeer. Op een leuke manier begeleid.

De fotowandelingen Via Liset houd ik in de gaten, ik wil vaker mee.

Dank voor je bezoek; reacties stel ik zeer op prijs.

 

Natuur dichtbij huis

Dit was wel heel dichtbij huis. Ze zaten op het raam van de tuindeur.

Midden in de nacht.  

Van binnenuit had ik ze niet gezien (er hangt een kralengordijn voor), maar ik liep naar buiten 

en zag iets vreemds op de deur. Eerst heb ik daar naar staan kijken;

ik vond ze heel mooi. Toen ik me realiseerde wat ze aan het doen waren, begreep ik

dat ze zo nog wel even zouden blijven zitten. Dus de camera gehaald en toch iets 

geprobeerd zo in het donker. Zowel buiten als van binnenuit, 

want het is toch wel bijzonder om ze ook van de onderkant te kunnen zien.

Met bovenstaand silhouet ben ik wel blij. De achtergrond is de tuinlamp.
Verder was het wel heel lastig om daar behoorlijke foto's van te maken.

Toch laat ik hier twee foto's zien met wat kleur erin, zodat jullie een beeld krijgen van deze nachtvlinders.

Het was moeilijk om ze scherp in beeld te krijgen; twee tegelijk lukte al helemaal niet.

Dus van allebei één uitgesneden:

Op de onderste foto is de witte achtergrond de reflectie van de lamp in het raam.

De volgende dag natuurlijk uitgezocht wat voor vlinders dit zijn.

Oef... het zijn buxusmotten; daar zullen echte tuinliefhebbers in de buurt niet blij mee zijn.

Maar ik vond het een bijzondere nachtelijke ontmoeting

én: heel mooie vlinders. 

De bovenste is een buxusmot zoals "in de boekjes" (de randjes leken wel van goud;

de vleugels zijn doorzichtig). Raar, dat de andere er anders uitziet, maar ik las dat

bruine exemplaren soms ook voorkomen.

En dan mag de volgende bezoeker er wel bij in dit blog.
In de klimop zag ik (gewoon overdag deze keer) een klein, iel, groen juffertje hangen,
die ook wel even wilde wachten tot ik m'n camera had gehaald.

Hier ook een silhouetje:

Ook deze was niet makkelijk op de foto te krijgen.
Er was weinig licht, dus toch een groot diafragma om de sluitertijden
kort te houden. En hij was zo smal, dat er weinig juffer was om op 
scherp te stellen. 

 Toch ben ik met deze beelden wel blij.

 Qua uiterlijk zou ik denken dat dit een tengere pantserjuffer is,
maar dat klopt helemaal niet in deze omgeving.
Dus als iemand weet welke naam er bij dit kleine juffertje hoort...
hoor ik het graag.

Toevoeging 27 augustus:
en weer is het Maria, die de juiste naam weet. Het is een houtpantserjuffer.

Dank voor je bezoek
en dank voor alle enthousiaste en lovende reacties op het blog "Koninginnenkant";
extra leuk omdat ik heel veel tijd besteed had aan dit blog over deze bijzondere bloemen.

Koninginnenkant

Koninginnenkant is de wat ingekorte vertaling van de Engelse benaming 

Queen Anne's Lace. Ik vind deze schermbloemen zo sierlijk dat ik deze naam beter vind

passen dan Wilde Peen, of zelfs gewoon "Peen", want dat is het.

Daucus carota.

 Nauw verwant aan de oranje worteltjes die bij de groenteman liggen;

alleen is deze wortel wit. Die wetenschap heb ik uit de boeken hoor, 

want zelf heb ik nog nooit zo'n plantje uit de grond getrokken. 

Volop in bloei, lijkt het op fijne, Brusselse kant. Ook voor en na de bloei 

zijn de bloemen prachtig. In dit blog wil ik de bloem in verschillende stadia 
en op verschillende manieren laten zien.

De knop opent zich; de sierlijke zijslippen zijn dan al goed te zien.

Vaak zijn dan de buitenste schermen meer of minder roze.

De zijslippen zorgen voor een elegante omlijsting.

Deze bloem laat zich ook heel mooi van onderaf fotograferen.

Van bovenaf. Al die kleine bloemetjes gaan bijna open.

In de buitenste schermen is nog een beetje roze zichtbaar.

Van onderaf in volle bloei; het zonlicht speelt door de bloemen heen.

Het fijnste Brussels kant.

van heel dichtbij

Nu wat uitzoomen:

 

Het is een algemeen voorkomende plant, toch moest ik eerst best zoeken waar ze groeit.

Later zag ik dat achter de schuur van Natuurmonumenten bij het Wielrevelt werkelijk méters

 alleen maar peen is aangeplant. Dat geeft een lekker doormekaartje;

en een zomers beeld:

Peen is te herkennen aan één rood bloemetje middenin.

Dat las ik op wildebloemen.info, 

maar ik kon me niet herinneren dat ooit zo gezien te hebben. 

Niet goed opgelet dus, want op foto's van twee jaar geleden 

is duidelijk en mooi rood, zo'n bloemetje te zien:

Goed te zien én met dauwdruppels, daar zoom ik nog op in:

Dat middelste bloemetje is vaak heel donkerrood of zwart, soms roze;

en ook, nu ik 't weet en er heel goed op heb gelet, soms helemaal niet te zien.

De pigmenten in dit middelste bloemetje trekken insecten aan.

De naam Queen Anne's Lace heeft ook met dit rode bloemetje te maken. 

Koningin Anne prikte in haar vinger tijdens het werken met kant. De rode bloem

staat voor de druppel bloed, die toen op het kant terecht kwam.

Een enkele bloem wordt niet wit, maar roze.

Ik denk dat dit zo'n roze bloem is in de ontluikende fase:

En deze in volle bloei:

De fijne bloemetjes houden dauwdruppels lang vast.

Het was al rond half negen dat ik deze foto's nam:

Ook na de bloei blijft de bloem prachtig; de schermen buigen dan weer omhoog en naar elkaar toe. 

Op deze foto is al het begin van de vruchtjes te zien.

Deze is al een stapje verder:

De haartjes aan de vruchten, die hier zo mooi de druppels vasthouden,

hebben weerhaakjes, waardoor ze goed aan langslopende dieren blijven kleven. 

Zo wordt het zaad over grote afstanden verspreid.

Hier is de bloem al bijna weer gesloten.

Aan deze vorm heeft de bloem zijn bijnaam "vogelnestje" te danken..

De zijslippen buigen dan weer naar onder.

Mij doet het meer denken aan een sierlijke balletdanseres.

Tot slot twee beelden, waarvan ik vind dat het sierliijke en elegante 

van de bloem goed uitkomt. Gemaakt langs de waterkant, 

zodat door de weerkaatsing op het water het licht ook van achteren komt

Informatie voor dit blog komt van wildebloemen.info en plantennamen.info
Een heel leuk filmpje met meer informatie is te zien op de site van 
Flora van Nederland.



Dank voor je bezoek; eventuele reacties stel ik zeer op prijs.