Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

zondag 29 augustus 2021

Skûtsjesilen




Het skûtsje 'Nooit Volmaakt' glanst ons tegemoet, 
ze ligt die onverwacht zonnige zondagmorgen klaar in de jachthaven achter
Fort Kudelstaart. De schipper, Rob Ligtenberg, wil het skûtsje die dag naar Nieuwkoop varen.
En wij mogen mee!





Bouwjaar van de Nooit Volmaakt is 1910;
in de jaren 70 kocht de vader van Rob, de huidige schipper, het toen nogal gehavende skûtsje 
en heeft het vervolgens zelf in 4 jaar tijd vanaf de romp weer opgebouwd.
Daarna kon het gezin gaan varen. Schipper Rob is dus met en op het schip opgegroeid
en kent het van haver tot gort. Dat is maar goed ook, 
want zo'n schip met veel houtwerk vergt enorm veel onderhoud. Ook hij doet dat zelf.
 
Maar terug naar zondag 15 augustus. 
Rond 9.30 uur varen we de jachthaven uit, de Westeinder Plassen op.





Daar kunnen de zeilen gehesen worden.





Als je zelf op de boot zit, is het lastig om dat grote zeil helemaal in beeld te krijgen.
 Het nummer 111 komt dit jaar overeen met de leeftijd van het schip.





Aan de overkant van de Plassen moeten de zeilen weer omlaag
en varen we verder op de motor de vaarsloot richting Leimuiden in.

Al gauw laten we de eerste brug achter ons.





Wij genieten van het landschap en de warme, zachte wind die om ons hoofd waait.





We draaien de Drecht op.





Dat is weer even een rustig stukje en de zeilen gaan weer omhoog.




Voor de Tolbrug in Leimuiden moeten de zeilen weer gestreken worden
en is het verder te smal en te druk om te zeilen. 





Sterker nog, die enorme mast moet zelfs omlaag.
Pfff, zware klus. De onderkant komt uit het ruim omhoog en daar
hangt een tegengewicht aan van maar liefst 1100 kg.
(links nog net op de foto te zien).





Dan kan het skûtsje net onder de N207 door.




Dit stuk wordt behoorlijk druk bevaren.
Bij de Bilderdambrug verzamelt zich dan ook aan beide kanten een flinke rij.
We mogen als eerste door de brug; dan is het daarna leuk achterom kijken.





Het heeft beslist wel wat, 
al die vaartuigen in verschillend formaat en uitvoering.





We komen bij de Tolhuissluis. Ook daar een drukte van belang. 





Maar als de sluis dan leeg is, mogen we ook hier als eerste naar binnen.





En hebben we ruim baan om de Amstel op te varen.





Ook daar veel pleziervaart.





We zijn ongelooflijk veel bruggen tegengekomen. 
Veel heb ik er ook op de foto gezet, die ik niet allemaal zal laten zien.
Wel deze, de brug bij Vrouwenakker. Die twee bovenkanten zo omhoog vind ik wel heel sierlijk.
Net twee zwanen die naar boven reiken.





Nog een stukje Amstel.





Bij Uithoorn draaien we de Kromme Mijdrecht op.


 
 
 
Ook daar bruggen, uiteraard.





We varen zo langzamerhand langs erg bekend terrein,
De Kromme Mijdrecht is grensrivier van onze gemeente en ons dorp Wilnis.




Hier langs De Hoef.





We komen nog een mooie, behoorlijke grote tjalk tegen.





Dan leggen we aan voor een brug, die me wel heel bekend voorkomt.
Toch moet ik even goed om me heen kijken om te ontdekken
dat we inmiddels bij Woerdense Verlaat aangekomen zijn.
Hier kom ik wel érg vaak langs.
 
Direct achter de brug is de sluis. Dat past maar nét.
de sluis is 21 meter lang, de Nooit Volmaakt 19 meter en dan heb je
achteraan nog het roer, en vooraan hangt het anker.
Ook langs de zijkanten is het krap.
Maar het was hier voor de schipper niet de eerste keer.





De Kadewetering langs de Hollandse Kade,
waar ik al zo vaak gelopen heb. Hier komen we ook langs Lusthof De Haeck
(voor vaste blogbezoekers een bekende naam).





De wind  was inmiddels behoorlijk toegenomen.





Bijna op de Nieuwkoopse Plassen.





We steken de Noordeinderplas over en dan is daar het torentje van Nieuwkoop.
Precies op de geplande 17.30 uur leggen we aan.




Dan hebben we dus 8 uur gevaren om het zigzagtraject af te leggen.
Als we daarna naar Kudelstaart terugrijden, zijn we daar in een kwartiertje.;
langs de weg is het 15 km.
 
Maar het was een dag met een gouden randje, om nooit te vergeten.
 
Uitgebreide informatie, over het boeken van tochten, maar ook over de 
geschiedenis van de Nooit Volmaakt, is te vinden op de website:






woensdag 18 augustus 2021

Naarden Vesting en het Fotofestival

 



Naarden Vesting, op zich al een heel leuke plaats om een 
zomerse dag in door te brengen. Deze zomer vindt daar 
in juli en augustus ook het Fotofestival plaats.
 
The Art of Living
 
 

 
 
Twee heerlijke dagen hebben wij daar rondgelopen en gekeken.
Het voelde echt als vakantie.
 
 

 
 
Een foto op de foto,
en daar maakte ik dus weer een foto van.
 
 
 
 
 
Wat zou Comenius daar eigenlijk van vinden?
 
 

 




De zolder van het oude stadhuis was verduisterd. Hier vond een 
videopresentatie plaats, waar wij erg van onder de indruk waren. 
Eigenlijk geen foto's, maar wel fascinerend.
Acht doeken, waarop gelijktijdig filmpjes te zien waren van 
dansende mensen, vanuit de hele wereld en allerlei culturen. 
Allen dansten op de maat van de muziek.
 
 


De schermen waren doorzichtig en dus van twee kanten te bekijken.
Deze mevrouw met leuke hoed wilde voor mij wel een keer extra langs een scherm lopen.




Nog een foto; hier vond ik het contrast tussen de beelden leuk.
 
 

 
 
De presentatie is gemaakt door Anouk Kruithof;
op een door haar gemaakte video is e.e.a. natuurlijk veel mooier te bekijken:
 
 
 

 
Even wat sight-seeing Naarden tussendoor.
 
 

 
 
In de grote kerk waren meerdere exposities te zien; ik was erg onder de indruk
 van de serie Busqueda, die Ingeborg Everaerd maakte van haar zoon.

Meer info, foto's en een filmpje op haar website:  https://ingeborgeveraerd.com/





En natuurlijk keek ik nog even naar boven in deze prachtig lichte kerk:
 
 

 
 
We hadden nog lang niet alles gezien, 
dus een paar weken later gingen we nog een keer.




Het festival strekte zich uit tot kilometers buiten de Vestingwallen;
in een voormalig tuincentrum. Daar reden we die tweede dag eerst naartoe.

Ehhh... een voormalig tuincentrum..
 is dat niet een erg rommelige omgeving voor de foto's?





Nou, dat was binnen helemaal niet rommelig.
Er scheen die dag ook veel zon naar binnen door de doeken boven de ruimtes,
dus het was een heel lichte omgeving, met veel ruimte.
Er hingen dan ook vééél foto's.





Van veel verschillende fotografen en heel verschillende onderwerpen.
 

 
Hieronder een deel van die prachtige serie, heel mooi te zien op de witte panelen.
 
 



's Middags weer naar de vesting, waar we graag eens een kijkje wilden nemen
 in de onderaardse bastions.




Terug in de tijd:
Dit echtpaar (bezoekers) zat hier rustig te kijken en het voelde voor mij echt
alsof we zomaar bij hen de huiskamer inliepen.




Op de apparaten uit de beginjaren van de televisie,
werden snel wisselende foto's getoond, ook uit die tijd.  
 
 

 
Terug naar 2021: 
 

 
 
Ik vind het wel een heel mooi gegeven, dat deze serie over een beklemmende tijd 
van continu in een benauwde binnenruimte moeten vertoeven, nu getoond wordt op 
grote panelen in de frisse buitenlucht.


 
 


Tot slot de foto die mij het meest heeft aangesproken.
Ik zag de foto hangen bij het tuincentrum en werd direct aangetrokken door 
de intense kleuren en het - op het eerste gezicht - vrolijke tafereel.
Dichterbij gekomen, dacht ik: 
ja maar, die mannen hangen met hun hoofd naar beneden en worden rondgeslingerd?
 
 

Jorge Mañes Rubio    *    Danza de los valadores 
 
De Danza de los voladores (Dans van de vliegers), is een oud ritueel dat tegenwoordig nog steeds 
wordt uitgevoerd in Mexico. Het wordt verondersteld te zijn ontstaan in centraal Mexico,
 waarna het zich over het grootste deel van Meso-Amerika heeft verspreid.
 
Het ritueel bestaat uit dans en het beklimmen van een hoge paal vanwaar vier van de vijf deelnemers 
- vastgebonden aan touwen - naar beneden springen om naar de grond af te dalen. 
De vijfde blijft achter bovenop de paal, terwijl hij danst en speelt op een fluit en een trommel.
 Volgens de overlevering is het ritueel bedacht om de goden te vragen 
een einde te maken aan een ernstige droogte.

Bovenstaande info komt van Wikipedia, waar meer over dit ritueel te vinden is.

Toch wel een enigszins vrolijk gebeuren dus. En de mannen worden niet zo lang rondgeslingerd. 
Wel een fascinerend ritueel en een foto waar ik naar kan blijven kijken.
.
Over de fotograaf is hier meer info te vinden: https://jorgemanesrubio.com/

Zijn werk hing ook buiten aan de vestingwallen.
 
 



Binnen de Vesting werden we nog getrakteerd op dit landelijke tafereel:
 
 

 

En toen hadden we na twee dagen nóg niet alles gezien.
Niet te geloven hoeveel foto's er hier getoond worden en hoe verschillend van thema
 en uitwerking die zijn. Je moet je ogen tussendoor wel even wat rust geven;
dat ging deze dagen natuurlijk prima op een terrasje.

Het Foto Festival Naarden 2021 The Art of Living
nog te zien t/m 29 augustus.