Sunny side of autumn

O, wat zijn die verkleurende herfstblaadjes toch mooi als de zon er doorheen schijnt.

En aan zon ontbrak het deze herfst niet. Tot in november waren er dagen dat je 

heerlijk zonder jas buiten kon struinen.  Camera mee natuurlijk.

Nu het buiten echt grauw en guur geworden is, 
word jij misschien ook blij van deze zonnige herfstkleuren.
Een blog vol bomen, blaadjes en spiegelingen daarvan; in vrolijk geel-groen.

O ja, en 1 paddenstoelen. Verder heb ik weinig tekst toe te voegen. 

Tja, ik zoek niet goed, of op de verkeerde plekken,
maar ik was slechts één paddenstoel tegengekomen, die ik het fotograferen waard vond.
Wel een stevig, gaaf exemplaar, met een hoed van wel 10 cm doorsnee.

Een vliegenzwam van dat formaat, daar had ik de macro niet voor mee hoeven nemen.
Toch maar even gebruikt, dan heb ik er niet voor niets mee lopen sjouwen.

Dit is het uitzicht van de familie kabouter:

Weer verder met de blaadjes.

Ook eens geëxperimenteerd met dubbele belichting.
Een foto "gewoon" en één out of focus en ten opzichte van de eerste iets verschoven.
Samengevoegd in Photoshop. Ik vind dit wel wat:

Verder nog wat enkele beelden

Inmiddels ben ik in december (!) toch nog leuke paddenstoelen tegengekomen;
er komt dan nog een herfstblog.


Opmerking over de Rosstrappe:

In de reacties op dit voorgaande blog schreven meerdere mensen dat het
toch wel een heel lastige wandeling, of behoorlijke klauterpartij moet zijn geweest.
Ik kan me voorstellen dat de beelden van dit ruige gebied die indruk geven,
maar de wandeling herinner ik mij juist als heel relaxed. Natuurlijk moet je op het
rotspad wel goed kijken waar je je voeten neerzet, maar het gaat heel 
geleidelijk omhoog. En je stopt steeds, omdat er zoveel moois om je heen te zien is.

Hartelijk dank voor het bezoeken van deze pagina, reacties vind ik altijd fijn.

Rosstrappe

Bij het woord Trappe dacht ik aan een trap. En omdat ik een foto had gezien

van een uitkijkpunt met balustrade, zoals op de foto hieronder nog

net is te zien (linksboven), dacht ik dat in het verleden een of andere graaf,

hertog of koning een trap had laten aanleggen naar boven 

om van het uitzicht te genieten.

Het was geen trap, maar een rotspad dat zich kronkelend langs de berg naar boven slingert.

Geheel natuurlijk dus, en al ontstaan toen het gebergte zich miljoenen jaren geleden vormde. 

Het gesteente is vooral graniet. Tegenwoordig is er langs het hele pad wel een stevige reling aangebracht. 

Er zijn meerdere plateaus met steeds een fantastisch uitzicht.

Maar eh... hoe zit 't dan met die naam?

Rosstrappe betekent "paardenval" en gaat terug op een sage uit voorchristelijke tijden. 

Bovenaan het pad is een afdruk van een paardenhoef te zien, waar deze sage op 

gebaseerd is. Moet wel een heel groot paard geweest zijn, want deze 

afdruk is al gauw 50 cm lang..

Foto: Adri Mullenders

  

De sage: 

Koningsdochter Brunhilde werd achtervolgt door een akelige koning Bodo,

die met haar wilde trouwen. Daar gruwelde ze van.

Brunhilde vluchtte op haar paard en ontkwam door een gewaagde 
sprong over het dal. De hoefafdruk is van haar paard.

De achtervolgende koning lukte de sprong niet en met zijn paard 

stortte hij het dal in. Daar veranderde hij in een zwarte hond, 

die tot op vandaag de kroon bewaakt, die Brunhilde bij haar sprong verloor.

De hoefafdruk is in het verleden waarschijnlijk een offeraltaar geweest.

(en nu nog een beetje? - mensen gooien er muntjes in)

Het is een geweldig leuke wandeling; steeds kom je weer bij

een plateau met fascinerend uitzicht over het Bodetal. 

De intrigerende rotsformaties, de begroeiing met al wat herfstkleuren. 

Nu waarschijnlijk met extra bruin door de droge zomer. 

En dan de zon... die delen oplicht, zodat deze

mooi afsteken tegen schaduwpartijen.

Tot we bij het laatste plateau aankomen. 
Daar hebben we ook uitzicht naar de andere kant met op dat moment
een nóg mooier lichtspel. Het deel ligt voornamelijk in de schaduw, 
maar de zon belicht net wat uitstekende delen. En dat verschuift langzaam.

 

Fotografen mopperen vaak op het felle zonlicht overdag,
maar deze dag was ik daar wel héél erg blij mee. 
Wat een sprookje was dat spel van licht en donker.

Op de terugweg maakte ik ook wat plaatjes van het pad.

En een selfie:

Fascinerend ook hoe bomen kunnen wortelen op deze rotsen.

Dit zijn de wortels van een stevige zomereik,
die nog maar net een beetje begint te verkleuren.

 De Rosstrappe ligt in de gemeente Thale. 
Daar in de omgeving moet nog veel meer bijzondere natuur te bewonderen zijn. 
Hoe bijzonder, dat hadden we deze dag gezien.
Het was echter de laatste dag van ons bezoek aan de Harz,
dus tja... we moeten nog eens terug.




Hartelijk dank voor het kijken en lezen van dit lange blog;
reacties vind ik altijd fijn.

Wernigerode

In dit bericht ook eens wat cultuur; mooie oude stadjes met romantische 

vakwerkhuizen liggen in de Harz verspreid tussen al het groen.  

Wernigerode is daar een mooi voorbeeld van; met ook nog eens een groot kasteel, 

dat hoog boven de omgeving uittorent. 

De historie gaat terug tot in de 12e eeuw, van zowel stad als kasteel.

Opvallend zijn de smalle, hoge torens, die je daar steeds weer tegenkomt.

Eerst het stadje in. 

Toen we er begin van de middag aankwamen, 

stonden er karren met bradwurst en andere etenswaren op het grote plein voor het stadhuis.

Maar men was zo aardig om al snel in te pakken en het plein leeg te maken,

zodat we een mooie foto konden maken van de voorkant van het knap gerestaureerde,

middeleeuwse stadhuis.

Centraal op het plein de vroeger zo belangrijke waterput.

Een binnenplaats met groene muren.

Tot zover de stad. 

We moeten het centrum weer uit om naar het kasteel te komen.

Vanaf een (ruime) parkeerplaats loopt een weg door het bos naar boven (ca. 3 km); 

het is daar wel rustig wandelen, want normaal verkeer mag hier niet rijden.

Met af en toe een leuk doorkijkje.

Dan naderen we het kasteel.

Ook op de bebouwing rondom het kasteel groeit de klimop welig:

De spitse torenpunten zijn in het kasteel wel terug te vinden.

Zo van bovenaf heb je natuurlijk een fantastisch uitzicht over de omgeving.

We waren die dag nogal spontaan naar dit stadje gereden; pas op het plein voor het kasteel 

kwamen we erachter dat men hier nog aan het restaureren was. 

De voorkant was afgeschermd, en ook konden we er niet verder omheen lopen.

Helaas geen "vooraanzicht" van het kasteel dus.

Op het pleintje voor de ingang stond wel een fonteintje, dat nogal iele straaltjes water 

omhoog spuwde. Daar werd ik enthousiast van: druppels! 

Op m'n knieën voor het fonteintje heb ik me wel een poos geamuseerd.

We lopen dezelfde weg weer terug naar beneden.

Beneden gaan we op zoek naar een plek waar we het kasteel

in zijn volle glorie van onderaf kunnen vastleggen.

De volgende keer weer een blogje puur natuur.

Leuk dat je mijn blog bekeken hebt; reacties vind ik ook altijd fijn.