Volop paddenstoelen

Het was, na de fikse regenbuien aan het begin van de herfst, een uitbundig

 paddenstoelenseizoen. Niet eerder ben ik zoveel verschillende soorten tegengekomen.

Het is soms heel verrassend hoe paddenstoelen op de foto

overkomen. Op de foto's hierboven staan dezelfde stoeltjes

als hieronder, die in 't echt nogal donker en kleurloos leken.

 

Het is me niet gelukt om van alle soorten de naam

te achterhalen. Van deze weet ik het ook niet.

Dit beeld doet me denken aan een visser, die met zuidwester op over de zee tuurt. 

De achtergrond is niet de zee, maar wel water.

Op een liggende boomstam in 's Graveland vond ik deze vrolijk gele,

fluwelige zwammetjes. Het zijn waarschijnlijk oranje (schijn)oesterzwammen,

nogal zeldzaam.

Weken later vond ik rond diezelfde plek deze. De gewone oesterzwam?

Omgeving vanuit paddenstoel-standpunt:

Zo kwetsbaar...

...klein en alleen op zo'n grote boomstam

Zo leuk dat ik deze nu ook eens gezien heb: rood wasplaatje.

mét antenne

Veel van deze paddenstoelen heb ik gefotografeerd in  Lusthof De Haeck,
een piepklein "bos" temidden van de weilanden rondom de Nieuwkoopse Plassen. 
Ik ben echt fan van de vele oude berkenstammen daar.

Grote paddenstoelen zijn vaak lastiger mooi in beeld te brengen.
Dit was echt een knots.

Deze was ook niet klein; gele russula (denk ik).

Aan de linkerkant stond een storend takje in beeld, dat ik
niet weg kreeg. Vandaar dat op beide foto's de paddenstoel
links aangesneden is.

Best wel een aantal porseleinzwammen gezien, maar ik kreeg
ze niet in beeld zoals ik wilde. Totdat ik dit omgeknakte exemplaar 
tegen kwam. Het was een grote en hij lag al upside down.
Komen de lamellen mooi in beeld.

Ook weer op een dode boomstam: een groep paddenstoelen,
donker, eigenlijk een beetje viezig. Bovendien liep de dag ook
 al tegen zijn eind; er was nog maar weinig licht.
Tóch door de zoeker gekeken (hoge ISO) en wat een
verrassend resultaat. Waar de camera die pasteltinten in de
achtergrond vandaan had gehaald?? Fijn lensje!!

 

Deze gele russula had zijn beste tijd erop zitten.
Maar dit beschadigde randje vind ik wel mooi.

 

Hazenpootjes!
Zo leuk dat ik deze tegen kwam.

 

Ze waren blijkbaar nog jong. Mooie hoedjes.

 


Deze twee waren nog piepjong:

 



Het groepje nog eens met de groothoek.

 



Er volgt later nog een blog met de allerkleinste paddootjes;
maar in het volgende blog eerst aandacht voor de herfstkleuren;
die komen van de blaadjes. 

... met witte stippen

De maand oktober is het volop paddenstoelentijd geweest. 

De eerste mooie groep die ik tegenkwam, waren deze parelamanieten.

Terwijl ik bezig was deze van alle kanten te bekijken door de camera, viel me op

dat ze wel erg veel op de bekende rode vliegenzwam lijken.

En dat bleek te kloppen; ze zijn familie van elkaar, de familie amanita.

Amanita rubescens - Parelamaniet

Amanita muscaria - Vliegenzwam

Deze parelamaniet is dus het elegante zusje van de stoere rode vliegenzwam.

Het volgende jonge bolletje fotografeerde ik later op een andere plek;

achteraf ben ik niet zo zeker van dat dit ook een parelamaniet is.

Het kan ook een panteramaniet zijn, wel familie dus.

 

Hier dan een volwassen grote stoere broer:

Maar verder met de sierlijke parelamanieten, die er op dat moment
nog lekker fris en in verschillende stadia stonden te pronken.

Prachtig, die opstaande witte rand lamellen.

Zeker als de zon er even doorheen wil schijnen.

Een iets lager exemplaar met een klein plasje regenwater er nog in.

Dat geeft leuke mogelijkheden.

Vanaf de andere kant. En dan is daar ineens ook een blauwe lucht in de spiegeling.

Tot slot nog grote broer. Die stond een heel stuk verderop.

Deze foto's heb ik gemaakt met mijn nieuwe set voor macro:
de Panasonic Lumix G90 met de Olympus 60 mm macrolens.
Dat scheelt een boel gewicht in de fototas! Ik moet zeggen dat ik wel met pijn in mijn hart afscheid 
heb genomen van de fantastische Nikon 105 mm macrolens, maar.. "dat kleine Olympus-lensje" 
heeft inmiddels ook een prima reputatie en geeft mooie resultaten. 
Het is allemaal wél weer wennen. Kleiner en lichter is natuurlijk heerlijk, 
maar ook al heb ik al een Lumix, hier zitten de knopjes en menu's toch nèt weer even anders. 
Het uitklapscherm is uiteraard top, zeker als je graag vanaf de grond wil werken.
Het is ook een aanraakscherm en ik weet nog niet of ik dat nu zo fijn vind. Maar die functie
 kan ook uitgezet worden, dus dat is geen probleem.

De afgelopen maand ben ik fiks aan het oefenen geweest tussen de paddenstoelen,
dus ik ben inmiddels wat vertrouwder met de apparatuur. 
Bovendien ben ik heel wat stoeltjes  tegengekomen, die ik nog nooit had gezien. 
Materiaal genoeg voor nog een aantal herfstblogs.

 

Dank voor je bezoek; reacties vind ik altijd erg leuk.

Los Barruecos

Nog een heel bijzonder landschap in Extremadura; 

ten westen van de historische stad Cáceres: Los Barruecos.

Net als bij Garganta de los Infiernos hier veel water en steen, maar een 

totaal andere ervaring. Hier heerst rust.

Vlakke meertjes en rond afgesleten granietblokken.

Die knotsen van stenen - boulders - deden me denken aan Boulders Beach 

in Zuid-Afrika. Maar hier geen strand en helaas ook geen pinguïns.

Wél vogels; zoals in heel Extremadura leven hier veel ooievaars,

die in Los Barruecos wel heel bijzondere behuizing vinden.

Binnen dit park is het museum van de Duitse kunstenaar Wolf Vostell.

Op het pad naar het museum liggen oude schoenen,

alsof veel mensen die hier verloren zijn. 

In de tuin van het museum staat dit hoge kunstwerk.

Een enorm vogel-flatgebouw, niet alleen voor ooievaars.

Aan de onderkant van dit nest wemelt het van de Spaanse mussen. 

Ook lager is er volop nestgelegenheid.

Zo'n in beton gegoten auto is niets voor vogels;

deze stond verderop in het park.

We dwalen langs het meer. 

Hier komen we langs de randen de waterranonkel weer tegen. 

Fascinerend, die steenvormen. 

Dit is dan weer kunst, gemaakt door de natuur. 

Het lijkt wel of we hier iedere paar minuten een ander landschap te zien krijgen.

Een stukje omhoog en je hebt weer een nieuw blikveld.

Je blik de andere kant op, levert alweer iets moois.

Zomaar een beeld met mensen erop. 
Aan deze kant van het meer was het erg rustig.

Wel veel ooievaars, maar die zaten dan weer erg hoog.
Voor hen dan natuurlijk ook erg rustig; die boulders kom je als mens niet op.

Als je ooit in de buurt bent: het is echt een aanrader om hier een dag (of meer) 
door te brengen. We hebben maar een fractie van het gebied gezien.
Het was heerlijk om hier rond te struinen.

Hartelijk dank voor je bezoek en eventueel een reactie.