Onze familie meerkoet

Meerkoeten nestelen vaak langs de waterkant en weten dan hun 

jonkies goed uit het zicht te houden. Een enkele keer bouwen ze een nest 

midden in de sloot. En deze keer: bij ons in de sloot. 

Nou ja, onze achterburen kijken uit op de brede sloot, maar het is dezelfde 

straatnaam, dus het voelt wel als onze straat.
Deze meerkoetjes zijn dus onze nieuwe buren.

Ergens in mei ontdekte ik het nest, waarin mevrouw meerkoet

zorgzaam op de eieren zat. Heel leuk, zo dichtbij, dus sindsdien 

regelmatig even gaan kijken.

26 mei was het zover. Ik zag iets roods in het nest. En even later 

nog een koppie. Dus in de namiddag terug met de camera.

Beide ouders zijn erg zorgzaam.

Ze mogen ook al een stukje zwemmen.

Maar poe, weer terugkomen in het nest:

da's een hele klim.

Een "zo moeder, zo dochter" - plaatje

 Zo zag de sloot eruit in mooi avondlicht:

Na deze idyllische zomerse avond, ging het de volgende

dagen waaien en regenen, toen harder waaien en meer regenen,

gevolgd door windvlagen en plensbuien. 

Het waterpeil in de sloot was danig gestegen.

Toen de natuur weer tot rust gekomen was, waren pa en ma meerkoet 

gezamenlijk bezig alle schade aan het nest te herstellen. 

Kuikens??

Maar weer opnieuw beginnen.

Ma meerkoet zat op het nest. En zat op het nest.

Wel leuk om te merken dat meerdere buren het 

gezinnetje volgen, dus was zelfs het gesprek in de supermarkt:

"Goh, ze zit nog steeds te broeden. Hoe lang hoort dat eigenlijk te duren?"

Ik begreep dat dit eigenlijk met zo'n drie weken klaar zou moeten zijn,

maar... uiteindelijk ... zes weken later...

kwam ik aanlopen en het nest was leeg?

Drie kleine kleutertjes die zwommen in een sloot...

Leuk ook, die drie bij elkaar. Dat zou me niet zoveel meer lukken.
Pa en ma namen ze meteen een heel eind mee op 
fourageertocht langs de slootrand. Twee kleintjes lukte het om
dicht bij de ouders te blijven. Eentje bleef soms wat achter en nam
af en toe een korte pauze.

De ouders hielden dat toch wel in de gaten en kwamen
soms terug om deze wat toe te stoppen. 

 

En soms bleef de rest ook wat langer op één plek, zodat
nummer drie weer bij kon komen.
Ze staken een keer over en kwamen aan mijn kant van de sloot.
Lekker dichtbij, maar ... dan staan de rietstengels natuurlijk in de weg.

      

De hele familie bij elkaar:

 

Dan zijn de ouders alweer naar de overkant.
Opschieten jongens ... erachteraan...

   

Aan de overkant werden ze opgevangen

en beloond met wat lekkers...

Tien dagen later kwam ik in de avond langs met de camera.
Het was blijkbaar al bedtijd voor de ukkies.
Logisch, want het bleek ook al vrij donker voor foto's.

Nog weer tien dagen verder zijn ze al aardig gegroeid.

Het rood op hun koppie begint te verdwijnen.
Deze toont trots zijn vleugels.

En laat ook zien dat zijn poten al wat formaat krijgen.

 

Nog eens zo'n tien dagen verder - ze zijn nu een maand oud,
zien ze er totaal anders uit.

  

Fiks gegroeid zijn ze ook.

Hier niet zo'n mooie achtergrond,
maar ze geeft wel een leuke show:

 

Ik ben er in de namiddag met erg mooi licht
en mooie kleurtjes op de sloot.

 

Vanaf het begin heb ik ze ook zelf wel hapjes uit de sloot zien 
halen. Maar een hapje van pap of mam blijft toch 't lekkerst.  

Daar krijgen ze energie van. 
Kunnen ze vast oefenen met de vleugels.

De weken daarna zie ik ze wel groeien, maar verder niet 
zoveel veranderen. Tot vorige week. 
Ze zijn dan 2 maanden oud en beginnen op volwassen
meerkoeten te lijken. Ze zijn ook bijna net zo groot.
Van veraf kan je nauwelijks het verschil nog zien.
Hun ogen moeten nog rood worden, dat wel. 
Maar dat zie je alleen van dichtbij. 

Ook hun geluid verandert en klinkt nu als een mix van
hun eerdere piepjes en het geklak van hun ouders.  

Een laatste foto in het avondzonnetje.

Ik heb er enorm van genoten om het familieleven van deze bijzondere buren 
zo van dichtbij te kunnen volgen. En heb nóg meer bewondering gekregen voor 
het geduld en doorzettingsvermogen van deze vogels. Het was ontroerend 
om te zien met hoeveel zorg ze hun jongen omringen. 
Trouwens, ook de zorg van meneer voor mevrouw, toen zij eindeloos 
lang op het nest zat te broeden.