Een mooie zomerdag in de AWD begon zo:
Een prachtige blauwe lucht met "lieve" wolken en windstil.
Ik was daar weer kort na zonsopkomst, in de hoop op stil hangende libellen en vlinders.
Maar hoe ik ook zocht, geen libel te vinden.
Wel vond ik - na anderhalf uur - één vlinder die wilde meewerken.
Een hooibeestje.
Verder bleef het heel stil.
Behalve de wind, die zich liet voelen. Wel een heel fijne atmosfeer om
in rond te dwalen, maar ik had natuurlijk gehoopt op dieren om te fotograferen.
Nou ja, als het zo'n dag is, dan ga ik maar eens echt wandelen en kom zo
weer op plekken die voor mij nieuw zijn.
En loop ook een stuk door het infiltratiegebied, waar ik nog nooit geweest was.
Leuk, al die belletjes waar het water ingelaten wordt.
De lucht blijft fantastisch, dus nog maar eens een landschap,
nu met golvend water,
Dan ben ik al bijna zes uur onderweg en heb het eigenlijk wel een beetje gehad.
Het was ondertussen ook behoorlijk warm geworden. Bij een kanaal loop ik te dubben
of ik de snelste en makkelijkste weg naar de uitgang zal nemen,
of toch nog even de andere kant op zal struinen.
Dan zie ik dit:
Langzaam loop ik aan de andere kant naar beneden.
Als ik vrijwel tegenover ze ben, zak ik door mijn knieën.
Fantastisch, zo dichtbij en een laag standpunt.
Wat zijn die bastgeweien mooi nu; ze lijken wel bedekt met fluweel.
Nog een keer drie op een rij:
Dan lopen ze langzaam uit beeld.
Dat was mooi; ik sta op en wil op mijn camera de foto's even terug kijken;
als ik achter mij rennende herten hoor. Het zijn er vijf en
ze schieten achter mij langs het bos in, waar ze al snel stil houden.
Langzaam loop ik dichterbij en onderaan een zandheuvel maak ik mij weer klein.
Ook een leuk standpunt, zo van onderaf, en ik kan ze goed zien.
Zij mij ook, maar ze accepteren me blijkbaar.
Niet de mooiste foto, hij staat nogal in fel tegenlicht, dus foto sterk bewerkt,
maar het was de enige kans die ik van dit donkere hert kreeg.
Hij bleef eigenlijk graag buiten beeld.
Af en toe schuifelde ik voorzichtig een stukje dichterbij.
De herten gingen rustig hun gang; alleen deze oudere bok hield me
goed in de gaten.
Hij keek steeds weer even mijn kant op.
Maar hier leek hij me toch het voordeel van de twijfel te geven:
En toen...
kwam een jonge bok naar mij toe!
Hij liep heel rustig recht op me af en bleef op een meter of 5 ã 6
(afstand schatten vind ik heel moeilijk, maar behoorlijk dichtbij)
naar me staan kijken. Wauw, oogcontact.
We hebben elkaar eerst even recht in de ogen gekeken,
een moment om nooit te vergeten,
daarna heb ik de foto gemaakt.
Vervolgens liep hij rustig naar de zijkant van de zandberg
om daar te gaan liggen.
Zijn vriendje kwam hem daar begroeten.
Dit vind ik ook heel leuk: die oren naar voren "Hoor ik iets?"
Dank je wel, lief hertje, het was een fantastische natuurervaring.
En aan alle bezoekers van dit blog natuurlijk ook een dank je wel
voor het bekijken, lezen en eventuele reacties.
