Zonnedauw

De eerste zonnedauw die ik dit jaar zag was in juni in de AWD.

Dit is de ronde zonnedauw  -  Drosera rotundifolia

Uit Flora van Nederland:

 

  Langs vennen en plassen die in de winter vaak de oever onder water zetten, 

terwijl deze in de zomer zelfs kunnen uitdrogen vind je Ronde Zonnedauw, 

Drosera rotundifolia. Het is de meest algemene van de zeldzame 

zonnedauwsoorten in onze contreien. Ze heeft ronde bladeren ter grootte 

van een dubbeltje die tegen de grond in een rozet gedrukt liggen. 

Tijdens de bloeiperiode hebben ze een bloemstengel met witte regelmatige bloemen.

De plantjes groeien hier tussen het sterrenmos en waren nog 

zo klein dat ze niet boven het mos uitstaken. Het lukte me niet 

om een leuke compositie te maken met meerdere blaadjes. 

Maar de enkele blaadjes zien er ook wel vrolijk uit.

 

  Als je trouwens wel eens dit soort macrofoto's hebt gezien,

en dan later pas het plantje zelf ziet, sla je steil achterover.

Het is echt pietepeuterig klein, rommelig en donker.

Kortom: eigenlijk ziet het er niet uit. Maar dan kijk je door de macrolens....

Nog geen week later bracht Liset me naar een plekje op de 

Gooise hei waar de kleine zonnedauw groeit.

Drosera intermedia

 

Langs een vennetje groeiden echt veel van deze plantjes. 

Het verschil met de ronde zonnedauw is dat de blaadjes dus niet rond zijn,

maar een beetje de vorm van een lepeltje hebben.

Dat het een vleesetend plantje is, is hierboven en hieronder goed te zien.

Uit Flora van Nederland:

In onze wilde flora komt een klein aantal plantensoorten voor 

die vanwege de zeer mineraalarme bodem waarop ze staan,

 voor een aanvulling op het dieet is aangewezen op het vangen en verteren van kleine insecten. 

Kleine zonnedauw, Drosera intermedia, hoort tot deze vleesetende plantensoorten. 

Ze groeit in zeer specifieke milieus die vaak in de zomer droog, maar in de winter onder water staan. 

De kleine planten vallen op door hun roodgekleurde bladeren die in rozetten staan 

en haren met druppels hebben. In deze druppels zitten de enzymen 

die de gevangen prooi verteren.

En dan met tegenlicht en wat extra druppels - feestverlichting:

 Een paar weken later ging ik nog eens kijken, want ik wilde de plantjes 

ook bloeiend op de plaat hebben. zover was het toen nog niet,

maar er waren al wel veel knoppen te zien.

Soms staken de steeltjes met knoppen boven de plantjes uit,

zoals hierboven, maar meestal niet.

De plantjes waren nu wel voller, en soms ook goed te zien dat 

deze blaadjes zich om een "prooi" heen krullen, de haren met kleefdruppels

buigen dan naar binnen om de vangst te verteren.

En nog eens een heel vrolijke, met wat extra waterdruppels voor de bokeh-bolletjes.

Nou ja goed, die knoppen zijn wel mooi, maar ik wilde bloemen!

Ruim een week later nog eens kijken en toen hetzelfde beeld. 

Misschien nog wel meer steeltjes met knoppen, maar geen bloemetjes.

Ik bedacht toen, dat er misschien wel wat langer een warm zonnetje op moest schijnen

voordat er knoppen open gaan. En ik was er steeds nogal vroeg in de ochtend geweest.

Er kwamen een paar zonovergoten dagen aan, dus twee dagen later was ik op de plek

tegen het eind van de ochtend. En ja... bloemetjes!

Maar ik zag ook dit drama. Daar moest ik eerst mee aan de slag. 

Gezien de stand van de vleugels, denk ik dat dit een bruine winterjuffer is,
die hier geen teken van leven meer gaf.

Wel een fikse maaltijd voor de drosera.
Op de foto hieronder is te zien dat het plantje zijn vleugels ook al goed te pakken had.

Even later zag ik zelfs drie juffers gevangen in één plantje.
Hier heb ik me niet de tijd gegund om daar een mooie foto van te maken,
ze waren alle drie fiks aan het worstelen om los te komen. Dus gauw even klikken;
steeds een stengeltje onder een juffer gehouden en weg waren ze..

Zo kan je wel goed zien wat een somber geheel zo'n plantje eigenlijk is.

En dan toch... de bloemetjes.
Hier steekt een stengeltje met knoppen en een bloem boven het plantje uit.

Maar de meeste bloeiden tussen de blaadjes.
Steeds één bloeiende bloem per stengel; soms wel meer bloeiende bloemen 
in een plantje, maar dan ver uit elkaar. Voor de foto's niet zo handig.

Zoals alles aan dit plantje, zijn ook de bloemen piepklein;
het pure wit steekt natuurlijk wel mooi af tegen de kleurige achtergrond.

Dit is al een erg lang blog, maar nu ook nog een uitgebreid toetje
in de vorm van een bewerking van een zonnedauwfoto.
Een foto van de ronde zonnedauw, die een beetje kaal was,
maar wel met een mooie kwart cirkel van de glanzende bolletjes.
Ik heb deze foto op vier verschillende formaten met elkaar gemengd in Photoshop.
Vervolgens in Lightroom spelen met witbalans en kleurtjes.
Drie vrolijke versies van de Bokeh-bubbel-bende:

Jullie zullen inmiddels wel hebben begrepen dat ik behoorlijk gefascineerd 
was/ben door dit bijzondere plantje. Ik hoop dat je dit blog met plezier bekeken hebt. 
Ik heb het met heel veel plezier gemaakt en kijk uit naar jullie reacties.