Zon, zand en de hei op

De laatste dagen van augustus. De zomer is weer volop terug.

Wij gaan op pad met bestemming de Veluwe, maar maken eerst een stop bij

het Leersumse veld. Daar vinden we nog wat bloeiende struikjes dopheide.

De bloemen zijn niet meer helemaal fris en fruitig, 

maar de piepkleine dauwdruppeltjes zijn betoverend. 

We rijden verder. 

In de buurt van Kootwijk zien we eerst een wegwijzer richting 

de uitkijktoren over het Kootwijkerzand.

Daar klimmen we naar boven.

Ondanks het groepje mensen geeft de zandverstuiving zo van bovenaf

 toch wel een desolate uitstraling.

De uitkijktoren is 13,5 meter hoog;

dat geeft een geweldig weids uitzicht over de grootste zandverstuiving van Europa.

Je kan natuurlijk ook bijna recht naar beneden kijken.

We dalen af en bekijken de omgeving weer vanaf ooghoogte.

We wandelen vooral langs de rand van de verstuiving,

want de felle zon op het zand maakt de omgeving wel érrug warm.

Dan zijn er ook steeds meer struiken hei te zien.

Achter het duin is direct meer begroeiing en heerst ook een andere sfeer.

Dit stukje compleet groen is wel verrassend.

Deze prachtig glanzende berkenstam vroeg beslist om een foto.

En nog een:

We rijden door naar de omgeving van Radio Kootwijk.

Daar is de hei uiteraard ook zonovergoten, waardoor het er een beetje flets uitziet.

Maar een grote boom zorgt voor voldoende schaduw over een aantal heidestruiken,

zodat ik me daar uitstekend kan vermaken met de macrolens.

Deze dennenboom met fijne zomerse lucht erachter mag het blog afsluiten.

Fijn dat je mijn blog bekeken hebt; reacties vind ik ook leuk.

Vooral macro in de AWD

Nadat Kees me in juli wat wegwijs had gemaakt in de AWD,

blijft dat gebied wel trekken en zo trok ik er op een zonnige dag in augustus weer naartoe. 
Als doel het vennetje waar we de zonnedauw hadden gezien, maar wel langs een 
andere weg (het gebied had ik op de kaart aangegeven). Dat duurde dan wat 
langer voor ik er was, want doorlopen was er natuurlijk niet bij.
Steeds weer even van het pad af om te kijken wat er achter dat duin te zien is.
Zoals de titel al aangeeft, in dit blog vooral macrofoto's. Voor de afwisseling ook
wat groen en water daaromheen, zoals dit vennetje in mooi ochtendlicht.

 

Schutkleuren.
Deze heidelibel valt nauwelijks op met deze achtergrond. De boomstam heeft
dezelfde kleuren. Het is dat ik hem aan zag komen, anders was hij me vast niet opgevallen.

Ook deze (bruinrode?) heidelibel heeft een achtergrond gekozen, waartegen hij niet opvalt.

Het water in het ondiepe kanaaltje is kraakhelder.

Uiteindelijk had ik dan toch het beoogde ven gevonden.
Dat zag er een maand later natuurlijk weer heel anders uit. 

En ja, dus ook de zonnedauw teruggevonden.☺
Omdat de zon nu scheen, hoopte ik op echte bling-bling op de foto's,
maar dat wilde niet zo lukken. Had ik daar toch vroeger voor moeten zijn?
Maar deze foto vond ik ook wel wat.

Rondom het ven viel nog veel meer te ontdekken.
Zoals deze mooie wespen- of tijgerspin.

Argiope bruennichi

Die zat tussen het riet, dus de achtergrond is wat onrustig.

Ik had hem ook van de achterkant gefotografeerd,
maar dat werd echt een rommelig geheel.
Nog een met zijn vrolijk gestreepte bovenkant dan.

Het lukte hier ook om een aantal juffers op de plaat te zetten,
zoals deze pantserjuffer.

De volgende liet me nog dichterbij komen.

Bij deze foto heb ik het gevoel in 't regenwoud te zijn beland:

Doen we het bij de volgende wat rustiger aan; de achtergrond heb ik geblurd in photoshop.
Waterjuffer; smaller dan een rietstengel.

Het was niet de hele tijd zonnig; af en toe kwamen er fikse wolken langs.

Tijd om weer verder te gaan.
In het zand zag ik een sprinkhaan eitjes afzetten.

Een juffertje rustte in het zand; mw.watersnuffel.

Weer naar het water.

Langs de rand van dit kanaal wemelde het van de watersnuffels.
Overal tandems, ze  hielden een ware orgie. Op rietstengels en aan andere
begroeiing; dat was allemaal een beetje te ver weg voor goede beelden.
Maar langs de houten afzetting kon ik wel dichterbij komen.

Enallagma cyathigerum

Nog niet makkelijk om allebei de koppies scherp in beeld te krijgen.
Maar ik kreeg veel kansen.

Dit standpunt geeft weer een ander beeld.

Nog wat dichterbij

Dan ook een keer focussen op mevrouw.

N.B. de vrouwtjes zijn hier op de foto's allemaal groen. 
Er vlogen echter ook geheel blauwe tandems rond. 

Tot slot nog even genieten van het groen aan de bomen.
Het is nog zomer.

De diversiteit van het gebied verbaast me telkens weer.
Zo veel verschillende omgevingen op een dag; en dan heb ik nog
steeds maar een klein deel gezien. Ik heb me beslist voorgenomen
om regelmatiger een dagje AWD te doen.

Grote Vriendelijke Reus; en meer beestjes

 

Eerlijk gezegd schrok ik er wel van, toen ik dit enorme insect voor het eerst 

op een schermbloem zag zitten. Zó groot en stevig van postuur,

met een agressieve kop. Wat is dit??

Nadat ik hem even bekeken had, viel op dat hij totaal geen agressief gedrag vertoont.

Hij was gewoon rustig aan het foerageren. 

 

Een eindje verderop bloeide een kleine kaardebol en rond die struik

vlogen véél van deze insecten. Allemaal vlogen ze rustig rond en smulden van

de bloemen; geen spoor van agressie. Ook niet als er een ander insect op 

dezelfde bloem landde. Heel goedaardig. 

 

Een Grote Vriendelijke Reus.

 

Hij blijkt stadsreus of hoornaarzweefvlieg te heten - volucella zonaria.

Deze kunnen tot 2,5 cm lang worden en zo heb ik ze wel gezien.

Een zweefvlieg dus, maar wel goed vermomd.

 

De kleine kaardebol nog even apart in de spotlight:

 Dit was half augustus in de heemtuin in Nieuwkoop.

Daar zag ik meer leuke insecten,

zoals dit bont zandoogje, dat met versleten vleugels verder moest.

Dit bruinblauwtje was waarschijnlijk nog een stuk jonger

 (aricia agestis)

Van opzij gezien zijn dit soort vlinders zo'n elegante verschijning:

Deze middag kreeg ik ruim de gelegenheid om de citroenvlinder

op de plaat te zetten.

 

 

Gonepteryx rhamni

 

Een aantal vlinders smulden heerlijk van de kattenstaarten.

Dat paars contrasteert ook nog eens fijn met de bijzondere kleur van deze vlinders.

Na lang wachten wilde deze vlinder dan wel éventjes zijn vleugels spreiden,

om zijn gele bovenkant te laten zien.

 Nog een close-up.

Ook dit klein geaderd witje smulde heerlijk van de kattenstaart.

(een eindje verderop en in de zon, zodat de kleur van de bloem anders lijkt).

Tussendoortje:

Eerder had ik in een blog al een houtpantserjuffer laten zien,

die bij ons in de tuin langs kwam. Tot mijn verrassing kwam er een week later

een juffer in de tuin, die ik nog nooit had gezien.

Een bruine winterjuffer -  sympecma fusca.

 

Winterjuffers houden in rust hun vleugels laag aan één kant van hun lijf.

Ook op de volgende foto is dat goed te zien.

Bovenstaande foto is sterk bewerkt, omdat ik de juffer er erg mooi op vond staan,

maar de muur op de achtergrond vroeg teveel aandacht. 

De achtergrond heb ik dus fiks vervaagd.

Heel veel tijd aan besteed; niet wetende dat ik nog meer kansen zou krijgen.

 

Een aantal dagen achter elkaar kwam er zo'n juffer langs.

Steeds in dezelfde lavendelstruik. En een keer waren ze gezellig met z'n tweeén.

De een helemaal bruin, de ander had meer groen.

Een uitsnede om die prachtige smaragdgroene achterkant te laten zien.

Het lijkt wel of hij een groot juweel in zijn nek draagt.

 

Winterjuffers heten trouwens zo, omdat zij de enige libellensoort in Nederland zijn,

die in volwassen stadium (als imago) hier de winter doorbrengen.

Pas in het voorjaar leggen ze hun eitjes. 

De nieuwe generatie juffers sluipt dan eind juli/augustus uit.

Grappig, Marianne had het in haar reactie bij het vorige "jufferblog" al 

voorspeld: je gaat ze nu veel vaker zien. En ja, ook tijdens een dagje AWD hierna

heb ik vooral kleine beestjes gefotografeerd. Ik zie ze meer en de foto's 

willen ook steeds beter lukken.

 Hartelijk dank voor je bezoek aan dit blog; reacties vind ik erg leuk.