Nogal paars

Nogal paars ...

  dat was het vorige blog over de Posbank natuurlijk ook al.

Ook dit blog gaat over het paars van de hei. Maar nu daal

ik de heuvel af en duik meer tussen de heidebloemetjes.

En dan blijken er heel veel kleuren paars te zijn.

Hoewel nog vroeg in de ochtend, is de zon al heel fel.

Aan de grond blijft het flink vochtig, dus zitten de plantjes vol met vrolijk 

glinsterende druppels. Daar kan ik geen  weerstand aan bieden - 

al die schitteringen wil ik vangen.

Bovendien kunnen de druppels het zonlicht verschillend weerkaatsen. 

De volgende foto heeft een belabberde compositie, maar de 

verschillende tinten paars in dezelfde bloemen vind ik hier zo verrassend, 

dat ik deze wel wil laten zien.

Soms zijn alleen de kleuren nog herkenbaar.

Spinrag kan ook verrassend veelkleurig zijn.
Deze foto van een grasspriet met spinrag heb ik extra donker 
gemaakt om de kleuren goed uit te laten komen.

(klik op een foto voor groter en beter beeld)

 Minstens zo veelkleurig: kleine druppeltjes op een spinnenweb.

Maar verder met de heidebloemen zelf.

Ik duik ertussen, eronder en draai eromheen
met de macrolens. De druppels geven wel érg veel
licht, maar thuis kan ik dan weer leuk spelen met
de schuifjes van Lightroom. Word zelf wel vrolijk
van wat er dan uitkomt. 

Twee weken later waren we - ook al vroeg - bij de Soester Duinen, 
waar ook heide bloeit. Hier liet de zon het echter afweten. 
Dan krijg je toch heel andere foto's. 
De bloemen zelf komen dan wel beter uit.

Dit is het eerste blogje waarin ik "echte" macrofoto's laat zien. Echtgenoot Adri heeft dit voorjaar een nieuwe Nikon gekocht, waarna ik zijn oude D90 ogenblikkelijk in beslag heb genomen. Gecombineerd met zijn geweldig lichtsterke macrolens (60 mm - f2.0), die hij toch weinig gebruikt, kan ik daarmee heerlijk aan de slag. Er valt nog veel te leren, maar ... het is zó ontzettend leuk om met deze lens door de zoeker te kijken.

Voor al het overige camerawerk ben ik nog steeds heel happy met de Lumix 200, alleen macro met een voorzetlens wilde mij niet echt lukken.

Posbank

Tijd om even alle vogelberichten uit de Donaudelta "on hold " 

te zetten en wat Nederlandse natuur te laten zien. 

Want ...  dit jaar waren we precies op tijd naar de Posbank.

Zaterdagochtend 29 augustus bleek een uitstekend moment 

om dit bijzondere heuvellandschap te gaan bekijken.  

Onderweg ernaartoe zagen we al vaak mistflarden over weilanden

 en water; dus we hadden toen al goede hoop dat we de heuvels

zó zouden zien. En inderdaad ... flink vochtig aan de grond.

Deze foto's maakte ik al voordat de zon over de heuvel kwam.

Het intens paarse van de hei vind ik hier heel mooi; 

plus de nevels tussen de heuvels, natuurlijk.

 

 

Tegen de tijd dat de zon over de heuvel heen kwam,

scheen zij ook direct heel fel.

 

Het zonlicht maakt de hei wel minder paars.

Nog wat beelden met de hei deels in de schaduw.

Tijd om me om te draaien.

Het zonlicht tovert wel een prachtige gloed over het gras.

 

 

Soms gaat mijn lens zelfstandig iets creatiefs doen

met een straal zonlicht. Hier pakt dat wel leuk uit:

 

Het was deze ochtend echt sprookjesachtig. 

Fantastisch om de Posbank zo "in volle glorie" te zien; 

ik denk ook wel dat de hei op zijn hoogtepunt was. 

Verder zijn we vast op "de verkeerde plek" geweest, want er waren 

wel wat fotografen, maar hordes hebben we absoluut niet gezien. 

Integendeel, het was er lekker rustig. Zeker later, 

toen we naar beneden wandelden, kwamen we nauwelijks iemand tegen. 

Hartelijk dank voor jullie reacties op het blog over de boottocht op de Donaudelta.

 

Donaudelta * boottocht

Voor mij wel het hoogtepunt van ons verblijf bij Ultima Frontiera. We maakten een boottocht naar het Letmei-meer. Ook dit weer kleinschalig. Er konden steeds 3 gasten mee in een ruime, goed gecamoufleerde boot. Naast de kapitein ging ook gids Frederico met ons mee. Samen regelden ze dat we op de fotografisch beste plekken terecht kwamen.

We voeren eerst door het Sulinakanaal, een idyllisch begin van de dag. Rust en stilte alom; de oevers begroeid met hoge bomen, die naar elkaar neigen en soms raken de toppen van de bomen elkaar. Alsof je door een koepel van gebladerde vaart. De sfeer van de Biesbosch. Regelmatig vliegt er uit dat groen een vogel tevoorschijn, purperreiger, kwak, arend.  Of vogeltje, want we zagen ook een aantal blauwe schichten voorbijflitsen. Om dat alles beter te kunnen zien, mochten twee van ons op het voordek zitten, dan had de derde daartussendoor ook een prima uitzicht. Later op het meer was dat natuurlijk niet de bedoeling - daar doken we onder de camouflage, zodat we dichter bij de vogels konden komen.

 Het was eigenlijk het enige moment in die week dat we

wolken, nou ja ... wolkjes, zagen. Leuk voor de plaatjes.

 Al voor we bij het meer waren, zagen we ze voorlangs vliegen:

 

En eenmaal op het meer nog veel, véél meer:

Vaak zijn achterkantjes niet het mooist,

maar heel véél kontjes, dat vind ik dan weer wel leuk:

Ook pelikanen hebben soms een onderonsje,
even bijbabbelen:

 

Als er één gaat vliegen,

 

beweegt al gauw de hele groep.

En dan is het dóórvliegen, geen tijd voor een sanitaire stop.

N.B. Sommige pelikanen hebben een gelige onderkant. 

dat zijn nog jonkies, in hun eerste jaar.

Wij gingen verder; op zoek naar "velden" met gele plomp.

Daar foerageert de ralreiger, zoals ook in het voorgaande

blog vol met reigers al te zien was. Maar het is zo'n 
mooi reigertje en we hebben 'm zo leuk bezig gezien, 
dat hij nu nog een keer mee mag doen.

Lichtvoetig en gracieus snelt hij (m/v) over de bladeren.

Maar als hij een prooi vermoedt,
dan wel met zo'n typisch spiedende reigersblik:

En beet!

Dit was een uitstekende jager.
Nu had hij echter wel een heel grote vis te pakken.

Hij wist echt niet hoe hij deze naar binnen moest werken
en stond daar nogal mee te rommelen. Uiteindelijk liet
hij hem vallen en dook daar nog eens snel achteraan.

 

Mis... vandaag was de vis de gelukkige.


Wij varen door naar een volgend plompenveld
waar witwangsterns broeden.

We worden vrolijk welkom gezwaaid:

Dit stel weet nog niet wat ze van ons moeten vinden...
(een beetje klein misschien, maar links op het nest kan je de eieren zien)

 

 En zij gaat serieus verder met haar belangrijke taak:

Er werd nog fiks af en aan gevlogen met nestmateriaal.

Aan de zijkant van het veld was een plek waar steeds 
weer sterns naartoe vlogen om er materiaal te halen. 
Da's handig, want toen kon ik daar vast op scherpstellen ...
als er dan een vogel komt aanvliegen, heeft de camera
deze sneller goed in beeld. Dat lukte:

 Om deze fantastische boottocht te besluiten 
met een foto waar ik wel héél erg blij mee ben:
 

Wij waren in de Donaudelta met het Centrum voor Natuurfotografie.
Klik op de link voor meer informatie.


Hartelijk dank voor jullie reacties op voorgaande berichten.