Misty morning

Eerste Pinksterdag waren we vroeg uit de veren.. 

Tegen zonsopkomst was ik al even de tuin ingelopen en zag 

een helderblauwe lucht. Geen wolkje of mist te zien. 

Maar we reden het dorp uit en keken meteen ook onze ogen uit. 

Over de weilanden lagen flarden mist dicht bij de grond. 

Vooral boven de sloten. Sprookjesachtig.

Op de foto hierboven is goed te zien dat de bovenrand van

de mist een scherpe rechte lijn is. Dat was veel te zien.

We reden door tot we in de buurt van de Groene Jonker 

waren. Daar stopten we een paar keer voor foto's.

 

Ik vind dit wel apart. Het geel van het koolzaad 

steekt extra helder af bij de mist. 

De kleur van de foto's verschilde nogal,

afhankelijk van de stand ten opzichte van de zon.

Hoeveel mist hing waarschijnlijk af van de hoeveelheid 

water daaronder. Hier komen we dichtbij de Groene Jonker.

Een uur later zijn hier nog steeds mistflarden te zien.

 

Maar de zon scheen die dag fel; dus duurde het niet 

zo heel lang meer voor ook deze mistflarden verdampten.

We zagen verschillende lepelaars foerageren.

En soms naar een volgend plekje vertrekken.

Ik heb heel lang staan kijken naar deze rietzanger.

Hij was zó enthousiast bezig. Prachtig om het zich steeds 

herhalende patroon te volgen: laag op een rietstengel landen, 

dan steeds een stukje verder omhoog, vanaf bovenin een 

sierlijke vlucht de lucht in; om weer laag op een rietstengel te landen. 

Ondertussen blijven zingen.

Eigenlijk was dit kleine vogeltje veel te ver weg voor

mijn camera. Maar ik bleef het proberen. Het is een enorme crop, 

maar met deze foto ben ik wel blij:

Nog wat lenteplaatjes van later op de dag, 

in een ander gebied, met hogere begroeiing.

Het bont zandoogje. Hier ook een fikse crop van, 

ik vind dan de glanzende haartjes zo mooi te zien.

 

Een trotse moeder met haar vijf kuikens:

Minder lieflijk: deze waterhoentjes hadden het fiks 

met elkaar aan de stok; het ging er heftig aan toe.

 

Ze verdwenen in de struiken en zetten hun strijd

daar hoorbaar voort. Een rumoerig slot van een blogje

dat zo heel stil begon.

Dank voor al jullie leuke reacties op het bericht over het Zwanenwater. 

Zwanenwater

Na ons bezoek aan de lepelaars reden we verder Noord-Holland in, 

naar het natuurgebied het Zwanenwater bij Callantsoog.

Bij de ingang van het gebied staat een informatiebord, waarop je

al direct "gewaarschuwd" wordt dat je hier GEEN zwanen zal zien. 

De naam is nog een overblijfsel uit vroegere tijden. Water is er wel; 

en daaromheen land met verschillende bodemstructuur, 

zodat hier een heel afwisselende begroeiing te zien is. 

Tijd voor allerlei bloemetjes, dus.

Eerst lopen we langs een stuk veen met rietkragen, waarvoor

dotter- en pinksterbloemen rijkelijk bloeien.

(Achter de rietkragen horen we de ganzen ruziën.)

Later op het duin vinden we duinviooltjes.

En daar tussenin zien we van alles.
Natuurlijk paardenbloemen, die groeien overal.
Soms zie je hele velden vrolijk geelgekleurd door 
deze bloemen. Hier steeds enkele of een klein groepje.

Hier als achtergrond bij smalle weegbree.
(die naam heb ik opgezocht bij wildebloemen.info)
 
 

 
En even knallen met dat geel:

Uitgebloeide pluizenbolletjes zijn fascinerend.

Het Zwanenwater is bekend om de grote hoeveelheid 
verschillende orchideeën die er groeien. Nu zagen we overal
tussen het gras de rietorchis naar boven komen en 
zijn eerste bloemetjes tonen.

Net als 's morgens bij de lepelaars, was het de rest van die 
dag nogal wisselend weer. 's Middags was wel de zon echt 
doorgebroken en was er een prachtig blauwe lucht met 
vriendelijke witte wolkjes. Tenminste... 
op een gegeven moment zag ik dat naar links 
en voor me uit kijkend. Rechts ... 
zonverlichte struiken en bomen, 
met daarachter een loodgrijze lucht.

Dat gaf een bijzondere, mysterieuze aanblik:

Klik hier écht even op de foto's.
In de lightbox komen ze veel beter tot hun recht!


Die wolk heeft zijn water vast ergens laten vallen, 
maar wij hebben 't die dag verder droog gehouden.

Dit ziet er weer vriendelijker uit:

En nog vriendelijker: madeliefjes.
Die mag je toch best wel de prinsesjes van het grasveld noemen.
Altijd aanwezig; en zodra de zon schijnt tonen ze hun bloemen.

Bijna weer terug bij de ingang, waar een naar beneden
glooiiend stuk onderaan bedekt was met veel bloemen,
waaronder boshyacinten. Af en toe streek de zon daar 
overheen; dan lichtte het blauw ineens opvallend op.

 

Daar mag je niet tussen gaan struinen. Maar boven 
bij het pad stonden een paar hyacinten bij elkaar, 
waar ik nog even mee aan de slag kon:

Tja, dat grassprietje... zoiets zie ik dan thuis pas.
Maar ik vond deze toch leuk om te laten zien.
Deze serie heb ik trouwen thuis behoorlijk extra belicht. 
Vond dat wel vrolijke platen opleveren.

Het Zwanenwater - een heerlijk gebied om in rond te struinen.
Er zitten ook veel vogels, we hebben genoten van alle 
geluiden om ons heen, maar zeker zo midden op de dag 
laten de vogels zich niet duidelijk zien. 
Er zijn wel drie mooie kijkhutten, waar je over het water 
kunt kijken. We hebben nog lang niet alles gezien daar, 
dus we gaan zeker nog een keer terug.




Hartelijk dank voor jullie reacties op het bericht over de lepelaars.
 

Lepelaars

Vrijdag 8 mei heerlijk weer eens een hele dag gepland om samen 

(met man Adri) op stap te gaan. We besloten om eerst eens op zoek 

te gaan naar de lepelaars, die bij Haarlem vlakbij de snelweg nestelen. 

Was ik wel heel blij dat Adri mee was, want ik denk niet dat 

ik het juiste weggetje vanaf de snelweg had gevonden.

Heb ik nu voor jullie ook een zoekplaatje:

In eerste instantie was het wel een raar gevoel om zo vanaf

het fietspad de vogels te fotograferen, maar ze waren 

- door de takken heen, natuurlijk - wel goed te zien.

En verrassing: 

er waren ook jonkies , niet eens zo heel klein meer.

Drie op een rij heeft zij er hier.

En ze willen allemaal mee-eten:

Op de volgende foto's is goed te zien hoe de hele 
snavel (lepel) van het jong mama's keel in gaat.

Hmm, mij lijkt borstvoeding toch een stuk plezieriger.

De volgende moeder maakte zich niet zo druk.

Haar jongen zijn dan ook al bijna net zo groot als zijzelf.

De lepelaars hebben de nesten trouwens niet zelf gemaakt,

maar ze gekraakt van blauwe reigers, die hier eerder in grote

getale nestelden (hè bah: het recht van de sterkste?)

Er zijn nog wel veel blauwe reigers in de buurt,

ook met nest, maar die nesten zitten verderop, lastig te zien.

De reigers zelf laten zich wel zien.

't Is wel zijn achterkant, maar ik vind deze

toch leuk, ook door zijn kuifje:

Let bij de volgende foto op zijn poten,

klaar voor de landing:

De lepelaars huizen dus in kraakpanden;

dan moet er blijkbaar wel af en toe wat bijgewerkt worden.

Het veroveren van nieuwe takken is echter een hachelijk karwei.

Wat is het voor die grote vogels moeilijk manoeuvreren 

tussen de takken en lastig om in balans te blijven.

Ik heb met bewondering staan kijken hoe het ze dan

tòch lukt om takken los te trekken.

Al met al is dit wel een plek om te onthouden.

Heel leuk om zo verschillend gedrag van de lepelaars 

goed te kunnen bekijken.

Aan de foto's is wel te zien dat de lichtomstandigheden 

deze ochtend nogal wisselden. We begonnen met een 

grijzige hemel, maar het lukte de zon steeds beter 

om hier doorheen te prikken.

Ter afsluiting een plaatje met een mooie blauwe achtergrond.

Hartelijk dank voor jullie leuke reacties op het voorgaande bericht

"Lente in het bos".