Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

dinsdag 30 oktober 2018

Harz im Herbst






Nou ja, aan het begin van de herfst. 
Eind september waren we een paar dagen in de Harz, een gebergte in
het midden van Duitsland. Best wel hoog, de hoogste berg is ruim 1100 meter.

 


Wij verbleven in  Sankt Andreasberg, een stadje op ca. 600 m hoogte;
's winters een skigebied. In de andere jaargetijden kan je er
volop genieten van de natuur.
Veel bomen beginnen hier te verkleuren.





Hier dat leuke gele kerkje van dichterbij, gefotografeerd vanuit het dorp.
Met dreigende wolken, maar het was eigenlijk net ná een (korte) regenbui.




Wat weer betreft hadden we geen klagen. De zondag dat we (in de namiddag) hier aankwamen,
had het de hele dag geregend. De volgende dag was het 's morgens vroeg ijzig koud met
een akelige wind. Maar al die middag werd het steeds aangenamer, 
totdat we donderdags liepen te puffen door de zomerse temperaturen.





Tekst uit de folder: "Dichte bossen, diepe en steile dalen en weidse hoogvlakten 
en daarbij opvallende bergen en rotsen kenmerken de overweldigende natuur van de Harz."










 

Bij de omschrijving hierboven mis ik nog het element '"water", 
dat is overal rijkelijk aanwezig, in de vorm van bergbeken, moerassen, meren. 
Die meren zijn stuwmeren, want niet alleen Nederlanders wilden al eeuwen geleden 
het water beheersen; hier werden ook al eeuwen geleden stuwdammen aangelegd. 
Ze zijn er nu van piepklein en heel oud, tot groots en met veel technisch vernuft.

Van wildstromende bergbeken is in 2018 natuurlijk geen sprake.
Ook hier is de waterstand overal extreem laag.

Het water stroomt heel rustig; hier in het riviertje de Oker,
dat - net als meerdere stromen - uitmondt in het Okerstuwmeer.






Okertalsperre - Okerstuwdam





Het Okerstuwmeer





In het gebied zie je vooral veel naaldbomen. 
De loofbomengrens ligt hier op ca. 800 meter, daarboven groeien dus uitsluitend naaldbomen, 
maar ook in lagere delen zijn het donkere bossen met dennenbomen.




Voorheen was het productiebos en na de Tweede Wereldoorlog zijn hier enorm veel snelgroeiende 
dennen aangeplant. Inmiddels is het grootste deel natuurpark, waar men de natuur zijn gang wil laten gaan.

"Natur Natur sein lassen".

De naaldbomen worden nu in grote aantallen bevolkt door een klein insect, 
een Borkenkäfer genaamd Buchdrucker. 
Die verandert hele bossen in een woud van kale, grijze skeletten. 
Wij schrokken enorm toen we de eerste keer langs zo'n grijs stuk bos reden. 





 Maar herinnerden ons toen het Beierse Woud, waar rond de eeuwwisseling hele vlaktes
 met zulke kaalgevreten bomen stonden, maar waar de natuur zich nadien 
goed herstelde en een veel gevarieerder, gemengd bos is ontstaan. 
Gesterkt door deze ervaringen, laat met nu in de Harz de Borkenkäfer ook zijn gang gaan.
  Dood hout wordt niet opgeruimd (dat biedt weer voedsel en onderdak voor veel dieren) 
en kale bomen niet omgezaagd, behalve daar waar ze gevaar opleveren. 
Dus langs de autowegen zie je wel omgezaagde bomen, die daar dan gewoon blijven liggen. 
Het ziet eruit als een on-Duits zooitje, maar is dus heel goed voor de natuur.





 Hier zie je alweer kleine loofbomen opkomen.





Met de heldere herfstkleuren geeft zo'n strook loofbomen het naaldbos een vrolijke noot.





 Een omgehakte boom kán ook best een mooie boomstronk opleveren.





Over het gebied doen veel mythen en sagen de ronde.
Een heks wordt dan ook veel afgebeeld, vliegend op een bezemsteel, of met een raaf op haar schouder. 
Meerdere plekken hebben een naam met heks erin, zoals 
Hexentanzplatz of Hexenstieg. 

Dit levensgrote houten beeld staat op het terras van het restaurant bij de Rabenklippe (ravenrots).





We kwamen daar door vanuit Bad Harzburg eerst met een kabelbaan de Burgberg
 op te gaan. Van daaruit loopt een pad, eerst een stuk bergafwaarts, 
maar vervolgens bijna continu stijgend, naar de Rabenklippe.




Een stevige wandeling van 4 à 5 km.
Met wegwijzers én rustpunten op mooie plekken.




De Rabenklippe zelf is een enorme granieten rots.
Fascinerend dat daar dan toch een boom op kan groeien.




Maar eh... eigenlijk kwamen we niet voor de rots.
We waren op zoek naar hem:




De lynx, net zo mysterieus als het Harzer gebergte.
maar daar toch sinds halverwege de 19e eeuw verdwenen.
Hier, hoog in de bergen bij de Rabenklippe, is een verblijf voor lynxen. Van hieruit zijn sinds 2000
 een aantal lynxen weer in het wild uitgezet, zodat er nu in de Harz weer een gezonde populatie leeft. 

Momenteel worden daar dieren opgevangen die niet meer geschikt zijn om in het wild te overleven. 
Een goede mogelijkheid om lynxen te zien, weliswaar met een hek eromheen, 
maar wel in hun natuurlijke omgeving.
In het wild weten lynxen goed uit de buurt van mensen te blijven. 
Zelfs de boswachters zien doorgaans alleen de sporen.






Dan ook nog maar langs de opvang voor wilde katten.
Die is wat makkelijker bereikbaar, je kan daar gewoon met de auto komen.










Hiermee hoop ik jullie een goede algemene indruk te hebben gegeven 
van dit bijzondere en gevarieerde berggebied.
Er volgen meer blogs.



Op de site www.harzgids.nl is heel veel informatie te vinden in het Nederlands.



Dank voor je bezoek, reacties vind ik altijd leuk.





maandag 22 oktober 2018

Spelen met blaadjes






In deze zomerse herfst schijnt de zon veel door de gekleurde blaadjes;
waardoor het geel, oranje, rood extra mooi oplicht.
Ik word daar wel vrolijk van. 



 

Zoals bij deze esdoorn,
die tussen het groen veel oranje en rode blaadjes heeft.
Leuk spelen met meer of minder licht.


 






Eikenblaadjes hebben ook mooie vormen en kunnen prachtig verkleuren.


 


Een groepje bladeren in fel zonlicht. 
Daar kan je dan achteraf ook nog leuk mee spelen in Lightroom.
Van licht naar donker.









Dan een grasveld vól gevallen blaadjes, deels belicht door de  laatste zonnestralen.
Daar wilde ik wel tussen gaan liggen.













Dank voor je bezoek; reacties vind ik altijd erg leuk.




maandag 8 oktober 2018

Nog even zomers







De herfst is al ruimschoots aan de gang, maar ik heb nog veel fleurige zomerplaten,
die ik wil laten zien voordat ik aan de herfstkleuren begin.
Dus bij deze...

Eerst de cichorei - cichorum intybus.
Die bloem kan ik erg waarderen, en deze zweefvlieg ook.


 








Zo'n wespentaille is best mooi.










 Een doortastende, maar eenzame klaproos tussen het graan






 krijgt hier gezellig een bezoeker (zweefvlieg?)






 Twee plantjes (grasjes?) die je vaak tegenkomt, maar waarvan ik geen idee heb hoe het heet.
Dus al iemand het weet....graag doorvertellen.




 
 


Distelvlinder op akkerdistel:


 



Het muskuskaasjeskruid  - malva moschata.

De knoppen vind ik al zo leuk, beetje hoekig, net een doosje.


 


De bloemen zien er "teer" uit, alsof ze bescherming nodig hebben.



 


 Ze lijken nóg dunner als het licht erdoorheen schijnt.


 


Hun honing valt blijkbaar wel in de smaak:


 


Glad walstro - galium mollugo - heeft piepkleine witte bloemetjes.
Het groeide echter in grote hoeveelheden. Een prachtig geheel, de iele
frisgroene steeltjes en bladeren in combinatie met de iele witte bloemetjes.


 








Tot mijn verrassing lukte het om één zo'n bloemetje goed in beeld te krijgen.


 


Om te besluiten met vrolijk geel, de rolklaver - lotus cornuculatus.
 




Nóg vrolijker als daar ook wat rood in zit. 
















Met dit zonnige beeld neemt dit blog dan nu toch afscheid van deze bijzondere zomer. Voorlopig hebben we ook een behoorlijk zonnige herfst.




Dank voor je bezoek, ook jullie reacties vind ik altijd heel fijn.