Porseleinzwam

 

Oudemansiella mucida

De porseleinzwam vind ik een van de mooiste paddenstoelen.

Het allermooist als ze spierwit zijn en van onderaf gezien ook nog een beetje doorzichtig.

Zelfs beschadigd kunnen ze me dan nog bekoren.

 

 

 

Porseleinzwammen groeien vooral op beuken en dan meestal op dood hout, 

zoals boomstronken of afgevallen takken. Zie je deze zwammen op nog levende bomen, 

dan betekent dat uiteindelijk het einde van de boom.

Ze groeien meestal in bundels bij elkaar.

 

 

 

Maar alleenstaande zwammen komen ook voor, zoals deze hier.

Met guttatiedruppels. Dit 'zweten' komt voor bij actieve groei en hoge luchtvochtigheid.

 

 

 

Sommige exemplaren hebben een beetje kleur, een gelige of oranje zweem.

 

 

 

Ik denk dat deze ook al wat ouder is, waardoor de lamellen iets

uitdrogen, wat scherpere randjes krijgen en niet meer doorzichtig zijn.

 

 

 

Een ander specifiek kenmerk is de prachtig glanzende slijmlaag aan de bovenkant. 

 

 

Zo mooi als het duurste porselein.

 

Wel decoratief dat hier wat 'hagelslag' op gevallen is.

 

 

 

In de buurt van de porseleinzwammen zag ik dit groepje piepkleine,

gekleurde bolletjes opkomen. 

 

 

 

Wel met net zo'n glanzend slijmlaagje bovenop, maar ook

met nogal dikke, donkere stammetjes.

 

 

 

Geen idee dat dit jonge porseleinzwammetjes zouden kunnen zijn,

maar achteraf bleek dát toch wat ze waren.

 

 

 

De kleur van de bolletjes verschilde nogal met de lichtval.

Volgens de boeken is het lichtgrijs.

 

 

 

Een paar weken later zag ik nog eens zo'n groepje.

Nu waren ze inderdaad grijzig.

 

 

 

 

Maar de meeste jonge bolletjes die ik zag, waren al spierwit, zoals dit bundeltje.

 

Met zo'n vliegje erop wordt het formaat misschien een beetje duidelijk.

 

 

 

Ach, en zo'n piepkleintje helemaal alleen...

 

 

 

Dan is het onder moeders rokken toch veel fijner...

 

 

 

Of met z'n allen opgroeien in een bundel.

 

 

 

Nog eens 'van onderen'

 

 

 

Deze foto's maakte ik op drie dagen verspreid over de maand oktober.

In een stukje bos bij 's Graveland, waar het vol lag met dode bomen. In het vorige blog noemde

 ik ook al dit 'paddenstoelen-walhalla'. Het was erg leuk én leerzaam om een aantal keer

 naar dezelfde plek terug te gaan.

Verbazingwekkend hoe snel deze zwammenwereld verandert.

Een impressie van de omgeving waarin deze porseleinzwammen leven.

Dank voor je bezoek aan dit blog en eventuele reactie.

 

De eerste paddenstoelen

 

 

 

 Eind september ging ik de eerste keer op pad om paddenstoelen te zoeken.

Eerst naar Lusthof De Haeck. Daar waren ze al wel te vinden, maar op donkere plekken

en ik had er moeite mee om daarmee goed op gang te komen.

Maar de herfstsfeer vastleggen lukte al wel; een spiegeling:

 

 

 

  

Ook altijd fascinerend: de zon die over de varens speelt.

 

 

 

 

Dan maar naar 's Graveland; in het Spanderswoud was het ook nog goed zoeken,

maar daar wilde al wel wat lukken:

 

 

 

 

Hetzelfde groepje, maar dan anders:

 

 

 

 

Aan de rand van een grasveld stonden grote bruin-met-witte-stippen:

 

 

 

 

Daarvan zijn er twee soorten, die erg op elkaar lijken.

De panteramaniet - heel giftig - en de parelamaniet - volkomen onschuldig.

Welke dit is weet ik dus niet, maar ik was toch niet van plan om ervan te eten.

 

 

 

 

Een week en een paar plensbuien later, waren er véél meer te vinden. 

Tijdens een fotowandeling Via Liset vonden we in het Franse Kamp 

(dat is in Hilversum hoor, niet dat ik naar Frankrijk afgereisd was)

eerst weer deze bruine amanieten tussen de herfstbladeren.

 

 

 

 

Ook een jonkie: 

 

 

 

 

Daar vond ik ook een piepklein dennenappeltje met nog piepkleinere mycenaatjes erop. 

 

 

 

 

Daar ben ik wel een poosje zoet mee geweest:

 

 

 

 

Ik telde er zeker negen.

 

 

 

 

 

 

 

Deze omgehaalde bomen waren een stuk groter;

nu nog zonder begroeiing, maar in de toekomst vast voer voor zwammen.

 

 

 

 

 

 

 

Deze stronk was duidelijk al ouder en had zijn eigen eco-systeem.

 

 

 

 

 

 

De gebobbelde hoedjes van de mycena's (?) vind ik wel apart,

ik heb daar geen info over kunnen vinden; als iemand daar iets over weet,

hoor ik dat graag.

 

 

 

 

Ook iets dat op dood hout groeit, de paarse knoopzwam; die dus rood was:

 

 

 

 

In een volgend bos (weer aan de kant van 's Graveland), vond ik

in een donker deel weer een dennenappeltje met begroeiing. 

Deels over het appeltje heen de onderkant van de mycena gefotografeerd;

een koele witbalans voor een spannende sfeer.

 

 

 

 

Ook in het nogal donkere deel deze tweeling met een nogal wollige bovenkant.  

 

 

 

 

Ziet er van bovenaf nog gezelliger uit:

 

 

 

 

Vervolgens zag ik daar, een beetje verscholen in het bos, een deel waar veel 

dode boomstammen bij elkaar lagen.

Vól zwammen; een soort paddenstoelen-walhalla.

 

Ik vond daar bv. deze goudvliesbundelzwam.

Van bovenaf:

 

 

 

 

En deze supergrote chocoladetruffels met poedersuiker.

 

 

 

 

En dan kan je daar tussen al die soortgenoten toch beschadigd helemaal alleen staan:

 

 

 

 

Samen is veel gezelliger.

 

 

 

 

Verderop staat deze stam helemaal vol; op de stam en ernaast.

Maar dan is een leuke compositie niet zo makkelijk te vinden. Het kan ook té veel zijn:

 

 

 

 

Eén groepje vanuit een spleet gaat iets beter.

 

 

 

 

Er stond nog veel meer; en een week later was het grotendeels weer anders,

maar dat is voor een later blog. Dit paddo-seizoen begon voor mij 

dus niet zo voortvarend, maar intussen heb ik al heel wat uren enthousiast 

tussen de paddo's doorgebracht en heel wat beelden op de computer staan.

Voor nu wil ik afsluiten met een sterk bewerkt bosfoto,

voor mij weerspiegelt dit een sprookjesbos. 

 

Dank voor je bezoek en leuk als je laat weten wat je ervan vindt;

graag tot de volgende keer.