Dolomieten - naar Rifugio Auronzo

 

 

Lago d'Antorno

 

 

 

 

 

We zijn op weg naar Rifugio Auronzo,

op onderstaande foto is net boven de boomtoppen rechts 

de berghut te zien waar we zullen overnachten.
 

 

 

 

 

Een half uurtje later zijn we daarboven en wauw, 

wat een uitzicht:

 

 

 

 

Rifugio Auronzo is de plaats waarvandaan je de wandeling kan maken

naar de beroemde Tre Cime - Drei Zinnen ofwel Drie Pieken.

Tegen het eind van de dag staan die doorgaans in het mooiste licht.

Maar deze dag werd er tegen zes uur mist voorspeld.

Er staat minstens twee uur voor die wandeling (heen en terug) en die hadden we nog maar krap aan.

Nu loop ik doorgaans niet zo heel snel - en zeker niet met een camera in mijn hand.

Dus ik besloot om toch maar niet mee te gaan.

Ik was niet de enige en tijdens een kortere wandeling keek ik ook mijn ogen al uit - 

niet in het minst door de soms prachtige lucht en het heel bijzondere licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Uitzicht op dat leuke kleine kerkje bij de bocht.

 

 

 

 

Toen ik vlakbij het kerkje was, kwam er een bruidspaar uit.

Leuk, ze wilden ook wel even poseren.

 

 

 

 

Ook leuk, kom je daar bij de bocht, hoor je ineens het vrolijke geklingel 

van veel koeienbellen.  

 

 

 

 

Tja, we zijn hier in de Alpen en maar net over de grens van Zuid-Tirol.

 

 

 

 

 

 

Hier een rand van uitgebloeide, pluizige wilgenroosjes.

Die hebben we onderweg ook veel op de bergwanden zien staan. 

 

 

 

 

Dan de blik weer op die imposante bergen om ons heen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Een prachtige lucht en bijzonder licht in de richting van de berghut.

 

 

 

 

Met de groothoeklens een panorama.

 

 

 

 

Ook met de groothoek, maar in een enkel beeld lijkt het dichterbij:

 

Weer switchen naar de tele:

 

 

 

 

 

 

Tegen zes uur begint het weer echt om te slaan.

 

 

 

 

 

 

Zoals was voorspeld, veranderen de weersomstandigheden snel;

om zes uur was de hele wereld om ons heen alleen nog maar een spierwitte waas. 

Daarna begon het fiks te plenzen en we kregen een gigantische onweer over ons heen.

Niks mooie zonsondergang, meer een avond om vroeg het bed in te duiken.

 

Pas na twaalven begon het weer op te klaren en de stoere mannen uit onze groep

zijn er nog op uit geweest om de sterrenhemel en de Melkweg

vast te leggen. Pas rond twee uur bleek het daar helder genoeg voor, maar het is ze gelukt.

De rest bleef lekker slapen en werd de volgende ochtend 

getrakteerd op een magisch verlichte wereld. 

 

 

Maar dat is voor een volgend blog....

 

 

 

Dank voor je bezoek en graag tot de volgende keer.