Beierse Woud * Lynx

 

Oh, wat wilden we de lynx graag zien. 

De eerste dag in het Beierse Woud natuurlijk direct naar de 

Tierfreigelände. We waren heel benieuwd hoe dat eruit zou zien. 

Niet al te vroeg op pad, eerst maar eens rustig rondkijken.

Na een verblijf met watervogels, kwamen bij de eerste 

kijkhut bij het gebied van de lynxen. Hé, daar staan aardig wat mensen. 

En ja hoor, bij binnenkomst werd direct naar beneden gewezen, 

daar onderaan loopt er één!

 

Wauw, da's een prima binnenkomer. Nadat hij onderaan 

een poosje in de schaduw wat heen en weer had gelopen, 

dook hij het struikgewas in en kwam naar boven, richting de hut.

 

Onder de kijkhut is hun binnenverblijf. Daar dook hij in, 

maar na niet al te lange tijd kwam hij daar aan de 

andere kant weer uit en liet zich goed zien.

 

Tja, het territorium moet regelmatig afgebakend worden.

 

Daarna verdween hij uit het zicht.

Maar oh, wat een cadeautje: ruim een uur in het park 

en we hebben de lynx al zo goed kunnen zien.

Het Beierse Woud ligt langs de grens met Tsjechië, 

waar een veel groter deel van dit oeroude natuurgebied ligt. 

Het heet dan Bohemer Woud en het Nationale Park heet Sumava.

In het Tsjechische deel zijn al rond 1980 een aantal lynxen 

geherintroduceerd. Deze populatie doet het goed en een aantal 

zijn allang de grens overgestoken en leven in het Duitse deel. 

Er zijn een aantal dieren gezenderd, zodat het leefgebied bekend is. 

Ze laten zich echter nauwelijks zien. Lynxen zijn vooral 's nachts 

actief en jagen ze vanuit beschutting. Bovendien hebben ze 

een enorm groot territorium, van 100 tot 1000 m² (Wikipedia). 

De bewoners, en dan vooral de boswachters, zien dan ook 

doorgaans alleen hun sporen, m.n. in de wintertijd.

 

Twee dagen later waren we vroeger op pad. 

Iets na zessen liepen we door het donkere park, maar dat bleek té vroeg. 

Meneer de uil (een oehoe) was het enige dier dat zich liet zien. 

Stilte alom dus, wel een heerlijke atmosfeer om in rond te wandelen. 

Eerst maar eens rustig ontbijt-picknicken en zien hoe de zon 

langzaamaan door de dichte begroeiing heen kon komen. 

Daarna terug naar de onderste kijkhut bij de lynxen. 

Na verloop van tijd dachten we beweging te zien in het hogere gedeelte. 

Hogerop was ook een kijkhut, dus via een zigzag-pad liepen wij de heuvel op. 

En daar zat-ie, op een grote steen, 

zo begroeid met mos dat het wel een zacht kussentje leek. 

Hij voelde zich hier blijkbaar op zijn gemak en begon aan een poetsbeurt.

 

Het was inmiddels tegen acht uur, maar toch nog behoorlijk donker, 

zeker op de plek waar hij zat. Vandaar dat de foto's wat blauwig zijn.

 

Ook tijdens het poetsen blijft hij alert:

Hé, hoor ik iets?

 

Toch maar even naar beneden kijken:

Waarna hij naar beneden afdaalde. 

Wij ook maar terug naar de onderste kijkhut. 

Na verloop van tijd zagen we hem (of was het nu toch een andere?) 

halverwege de heuvel relaxed liggen.

Weer hadden we mazzel: voedertijd!

Dat wordt voor de lynxen niet vooraf aangegeven; ze doen dat ook niet 

altijd op hetzelfde tijdstip. Maar er kwam nu een auto aan en 

men legde het vlees in het binnenverblijf - onder de kijkhut. 

De lynx reageerde niet haastig - langzaam daalde hij de heuvel af.

 

Sluipend door de struiken.

 

 

Tot dichtbij de hut. Op de volgende foto was hij zo dichtbij, 

dat ik de foto nam door het gaas langs de bovenrand van de kijkhut 

(vandaar vaag langs de randen). Hij keek me recht aan, 

dus ik was heel blij: Yes, de ogen scherp!

Pas thuis op de computer zag ik het grasje voor zijn oog.  :-( 

Vind 'm toch mooi genoeg om te plaatsen.

 

Hij haalde het vlees uit de hut 

en was zo aardig om daar buiten van te gaan smullen.

 

Na een afscheidsrondje door het gras verdween hij.

 

Uiteraard waren wij superblij met de manier waarop we deze lynx 

hadden gezien en de foto's die we daarvan hadden gemaakt. 

 Toch gaat dit blog nog verder. 

De week daarna waren we wat noordelijker in het park, 

in de buurt van Lohberg, waar een Tierpark is. Meer een dierentuin dus, 

maar ook met dieren uit de omgeving. Ook daar hebben ze lynxen. 

Ze hebben daar een veel kleiner gebied, maar wel ook 

hoogteverschil en genoeg begroeiing om uit het zicht te kunnen blijven. 

In de ochtend waren we daar al langs geweest en hadden even een 

lynx gezien. 's Middags wilden we daar graag nog eens kijken. 

We liepen langs het lagere gedeelte en daar stonden aardig wat mensen. 

Logisch, want er liep een kleintje rond!

 

Dit duurde maar even en toen liep hij weer naar boven en uit het zicht.

Wij liepen om naar de andere kant, maar in de grootste ruimte was 

in eerste instantie niets te zien. In de ruimte ernaast lag papa(?) lynx 

op een plateau lekker te relaxen.

Toch wilde hij nog wel laten zien dat hij best een grote bek heeft:

Kort daarna zagen we mama met haar twee kleintjes 

op een plateau langs hun binnenhok; heel dichtbij. 

  

 

Ze lagen heel dicht langs de afrastering, maar 1 meter van het gaas 

vandaan was nog een hek waar het publiek achter moest blijven. 

Alleen door volledig in te zoomen kon ik het gaas vaag houden. 

Zodra ik iets uitzoomde, werd het gaas duidelijk zichtbaar. 

Hierboven dan ook de enige foto met beide kleintjes.

 

Alleen heel sterke close-ups dus.

Maar oh...wat héb ik hier lang staan genieten. 

Ik kon er geen genoeg van krijgen. Wat was dit mooi om te zien.

 

En dan zijn de foto's al heel erg close-up, 

heb ik van de volgende nóg een stukje afgesneden.

Vind dat dit intieme moment zo mooi overkomt.

Dank voor alle leuke reacties op het vorige bericht.