Apenheul

 

 

Na zoveel blogs vol met bomen, blaadjes, herfstkleuren en paddenstoelen, 

werd het wel de hoogste tijd voor something completely different.  

 

Deze foto's lagen al sinds september op hun beurt te wachten.

In dit verslag drie apensoorten, die thuis horen in Aziatische regenwouden. 

In het wild worden deze soorten ernstig in hun voortbestaan bedreigd. Voornamelijk doordat de bossen 

waarin ze leven in snel tempo worden gekapt, maar ook omdat er op ze wordt gejaagd. 

Daar hoeven deze dieren bij de Apenheul niet bang voor te zijn.

 

 

 

Orang oetan

 

Toen we in de ochtend bij de orang oetans kwamen, was het jonkie (ca. 3 jaar)

lekker aan het spelen. Na het klauteren ging zij naar de waterkant.

 

Geen idee wat ze hier precies aan het doen is.

Misschien gewoon lekker van het water sabbelen, maar ik heb ook

begrepen dat men hier voedsel voor hen verstopt, om e.e.a. wat spannender te maken.

 

 

 

 

Een ouder exemplaar in het klimrek,

want klauteren doen ze in de natuur ook de hele dag.

 

 

 

 Het was er natuurlijk één-richtingverkeer, maar we konden vanaf het terras, 

na de lunch, nogmaals langs de orang oetans lopen.

Daar kwamen net moeder en kind weer naar buiten.

De kleine hing al snel in de touwen.

 

 

 

 

Oeps, wat zouden onze kleintjes op hun falie krijgen, 

als ze gingen gymnastieken met eten in hun mond. 

 

 

 

 

Na het spelen lekker uitrusten bij mama op de rug.

 

 

 

 

Javaanse langoeren

 

 

 

 

Daar had ik nog nooit van gehoord.

Maar oh, wát een leuke koppies hebben die.

 

 

 

 

Zoals je ziet, zijn ze zwart of oranje.

Dat heeft niets met het geslacht te maken. Ze worden oranje geboren en de meeste

kleuren later zwart. En sommige blijven oranje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ze hebben hier veel ruimte om te rennen, klimmen en klauteren.

Hun gigantisch lange staart helpt bij het bewaren van hun evenwicht.

 

 

 

 

Hoog de boom in om de boel eens rustig te bekijken

 

 

 

 

Dezelfde stam, twee uur later:

 

 

 

 

 

's Middags waren de meeste daar heel actief,

klimmen, springen, klauteren, rennen, wat een evenwichtskunstenaars.

Het plezier spatte ervan af en het was ook een plezier om te bekijken.

 

 

 

 

 

Witwanggibbons

 

 

 

 

De laatste soort zijn deze gibbons. Ook in zwart en oranje,

hoewel het in de omschrijving blond genoemd wordt.

Hier heeft de kleur wel met het geslacht te maken.

Ze worden allemaal oranje geboren, na een jaar kleuren ze zwart.

De mannen blijven zwart, maar vrouwen kleuren na 5 à 6 jaar, als ze seksueel 

volwassen worden, weer oranje (blond).

Zij slingeren zich aan hun gigantisch lange armen razendsnel 

door de bomen en komen nauwelijks op de grond.

 

 

 

Van iets dichterbij:

 

 

 

 

Zijn wangen zijn niet zo echt wit meer,

ik denk daarom dat dit een wat ouder exemplaar is.

 

 

 

 

Familieportret:

 

 

 

 

Ze leven in familiegroepen: man, vrouw en hun kinderen. 

Gibbons zijn één van de weinige apensoorten waarbij het mannetje en vrouwtje 

trouw zijn aan elkaar (monogaam). 

De vaders hebben ook een duidelijke rol in de opvoeding.

 

 

 

 

Indrukwekkend, die armen:

 

 

 

 

Het was ruim twintig jaar geleden dat we eens in de Apenheul waren,

maar ik weet zeker dat we nu eerder nog eens gaan. 

Het was fantastisch om deze imposante dieren zo bezig te zien.

 

 

 

 🎇🎇Ik wens jullie allemaal heel fijne feestdagen🎇🎇