Extremadura - de gierenrots

Eén van de redenen om naar Extremadura af te reizen was het

Nationaal Park Monfragüe (uitgesproken als: Monfrakwè),

met zijn ruige natuur én de gierenrots.  

De Taag en veel zijrivieren die hier de Taag instromen,

hebben diepe kloven door het graniet getrokken,

waardoor een onherbergzaam, indrukwekkend landschap ontstond.

Onze eerste ochtend direct op zoek naar de gierenrots.

 Hoewel, veel "zoeken" hoefden we niet. Langs de weg duidelijk

parkeerplaatsen en dan langs de rotsen comfortabele looppaden, 

waarvandaan het magnifieke schouwspel goed te bekijken is.

Veel gieren nestelen op de rots; het is een aan- en afvliegen van gieren.

Zo mooi om het zweven op de termiek te zien.

Ik heb daar niet zoveel foto's gemaakt, want dacht dat daar met mijn 

camera niet zoveel van over zou blijven, 

Maar thuis op de computer bleken de gecropte beelden mee te vallen.

Rotsen natuurlijk ook aan de kant waar wij stonden.

Ik vind het altijd weer indrukwekkend om te zien, hoe daar dan vanuit heel

kleine spleten struiken en bomen kunnen groeien.

En ook daar gieren.

Hoewel, toch wat wankel op zo'n smal randje.

Hoe kom ik hier nu weer vandaan?

Van heel dichtbij laten de rotsen soms prachtige kleuren zien.

Nog eens de twee rotsen, die de Taag versmallen, vlak voor de gierenrots.

Langs de oever is goed te zien dat het water véél lager staat dan normaal.

Doorkijkje iets verderop langs de Taag.

De gierenrots en langsvliegende gieren zijn ook goed te zien vanaf een

uitkijkpost bij het kasteel. Nou ja, kasteel, er staan nog resten van twee uitkijktorens.

En een leuk wit kerkje.

Die wandeling hadden we bewaard voor de laatste dag. Achteraf niet echt gelukkig gekozen. 
Op vrijwel alle dagen waaide het in de ochtend behoorlijk.

Die dag echter, waaide het niet zo veel en was het nogal heiïg.

Eenmaal boven aangekomen, waren we perplex: windstil, geen zuchtje daar!

Tjaaaa, dan vliegen die gieren niet. 

Het is ook een plek met geweldig uitzicht alle kanten op,

dus ik liep lekker rond, terwijl Adri op de uitkijk bleef.

 

Ook hiervandaan is de versmalling in de Taag door de twee rotsen goed te zien.

Op zulke onherbergzame plekken groeien bomen grillig.

 

Ook nog maar eens zo'n vrolijk gekleurd stuk rots goed bekeken.

Uiteindelijk was het al twaalf uur geweest en had Adri er ook wel genoeg van.

Hij had net zijn camera opgeborgen....kwam er een gier langs.

Wij realiseerden ons, dat het inderdaad nu een beetje waaide.

Dus... tas weer uitgepakt.

Daarna waren er inderdaad een aantal gieren, die redelijk dichtbij langs kwamen.

Zodanig, dat ik ook enkele foto's heb.

Deze is erg gecropt en bewerkt, maar vind 't wel leuk dat dit gelukt is.

In combinatie met het groen erachter, mag deze ook.

Het is duidelijk dat ik niet een echte vogelfotograaf ben,
heb ook niet zo'n flitsende teletoeter (veel te zwaar).
Mijn echtgenoot Adri kan daar wél goed mee overweg. Omdat de roofvogels
toch echt bij deze vakantie horen, volgt hierna een soort gastblog met
foto's die Adri maakte, rond de gierenrots en vanuit een schuilhut.