Rosstrappe

Bij het woord Trappe dacht ik aan een trap. En omdat ik een foto had gezien

van een uitkijkpunt met balustrade, zoals op de foto hieronder nog

net is te zien (linksboven), dacht ik dat in het verleden een of andere graaf,

hertog of koning een trap had laten aanleggen naar boven 

om van het uitzicht te genieten.

Het was geen trap, maar een rotspad dat zich kronkelend langs de berg naar boven slingert.

Geheel natuurlijk dus, en al ontstaan toen het gebergte zich miljoenen jaren geleden vormde. 

Het gesteente is vooral graniet. Tegenwoordig is er langs het hele pad wel een stevige reling aangebracht. 

Er zijn meerdere plateaus met steeds een fantastisch uitzicht.

Maar eh... hoe zit 't dan met die naam?

Rosstrappe betekent "paardenval" en gaat terug op een sage uit voorchristelijke tijden. 

Bovenaan het pad is een afdruk van een paardenhoef te zien, waar deze sage op 

gebaseerd is. Moet wel een heel groot paard geweest zijn, want deze 

afdruk is al gauw 50 cm lang..

Foto: Adri Mullenders

  

De sage: 

Koningsdochter Brunhilde werd achtervolgt door een akelige koning Bodo,

die met haar wilde trouwen. Daar gruwelde ze van.

Brunhilde vluchtte op haar paard en ontkwam door een gewaagde 
sprong over het dal. De hoefafdruk is van haar paard.

De achtervolgende koning lukte de sprong niet en met zijn paard 

stortte hij het dal in. Daar veranderde hij in een zwarte hond, 

die tot op vandaag de kroon bewaakt, die Brunhilde bij haar sprong verloor.

De hoefafdruk is in het verleden waarschijnlijk een offeraltaar geweest.

(en nu nog een beetje? - mensen gooien er muntjes in)

Het is een geweldig leuke wandeling; steeds kom je weer bij

een plateau met fascinerend uitzicht over het Bodetal. 

De intrigerende rotsformaties, de begroeiing met al wat herfstkleuren. 

Nu waarschijnlijk met extra bruin door de droge zomer. 

En dan de zon... die delen oplicht, zodat deze

mooi afsteken tegen schaduwpartijen.

Tot we bij het laatste plateau aankomen. 
Daar hebben we ook uitzicht naar de andere kant met op dat moment
een nóg mooier lichtspel. Het deel ligt voornamelijk in de schaduw, 
maar de zon belicht net wat uitstekende delen. En dat verschuift langzaam.

 

Fotografen mopperen vaak op het felle zonlicht overdag,
maar deze dag was ik daar wel héél erg blij mee. 
Wat een sprookje was dat spel van licht en donker.

Op de terugweg maakte ik ook wat plaatjes van het pad.

En een selfie:

Fascinerend ook hoe bomen kunnen wortelen op deze rotsen.

Dit zijn de wortels van een stevige zomereik,
die nog maar net een beetje begint te verkleuren.

 De Rosstrappe ligt in de gemeente Thale. 
Daar in de omgeving moet nog veel meer bijzondere natuur te bewonderen zijn. 
Hoe bijzonder, dat hadden we deze dag gezien.
Het was echter de laatste dag van ons bezoek aan de Harz,
dus tja... we moeten nog eens terug.




Hartelijk dank voor het kijken en lezen van dit lange blog;
reacties vind ik altijd fijn.