Een ongelooflijk leuk en oeroud stadje: Pitigliano.
Het woord 'stadje' klinkt misschien een beetje vreemd; met ca. 4.000 inwoners zouden wij het
een dorp noemen, maar door de hoge huizen en bijzondere gebouwen, voelt het wel stads.
Het is gebouwd op een berg van tufsteen, een nogal poreus vulkanisch gesteente.
Het is heel bijzonder om te zien hoe de bebouwing naadloos aansluit op de onderlaag.
De eerste bewoning van deze plek vond al plaats in de tijd van de Etrusken.
In de rotswanden hakten ze grafwanden uit met kleine hokjes voor de as van de overledenen.
Deze
grafkelders zijn nog steeds in gebruik, maar nu wordt er vooral wijn
bewaard.
Nog een keer de stad vanuit de verte.
Vanuit de stad de groene omgeving:
Aan de rand van het grote plein staat dit standbeeld.
Het doet me denken aan wat een toer het moet zijn geweest om in vroegere eeuwen
al dat materiaal voor de bebouwing de berg op te krijgen.
Ook het bewerken van het land eromheen zal een flinke klus zijn geweest.
Maar nu was het heerlijk dwalen door de eeuwenoude smalle straatjes.
Aan groen en bloemen geen gebrek.
En trappen.
De mensen moeten echt goed ter been zijn om hier te kunnen wonen.
Hier is goed te zien hoe dicht de huizen op elkaar staan.
Doorkijkje naar de buitenkant, met uitzicht op de groene omgeving.
Ook veel poortjes.
En trappen dus...
Vooral als je hier de linkerdeur moet hebben een echte uitdaging.
Niet iets voor na een avondje stappen.
Nog een uitzicht vanaf de rand van de stad naar de groene omgeving.
Ik vond dit wel een verrassing.
Door een gang bij de kathedraal, kwam je bij de achtertuin vol speeltoestellen én druivenranken.
In de 16e eeuw werd Pitigliano een toevluchtsoord voor vele Joden
die vluchtten uit de nabijgelegen pauselijke staat Lazio.
Het kreeg de bijnaam Klein Jerusalem.
Tijdens Jodenvervolgingen door de
eeuwen heen kwam er ook een getto in Pitigliano, 
maar in
tegenstelling tot omliggende plaatsen werden veel bewoners
beschermd door hun Italiaanse buren.
In de Tweede Wereldoorlog
doken joden onder bij boeren en in tufsteengrotten in de
omgeving.
Midden in het stadje de ingang naar de oude Joodse wijk.
Nog wat straatbeelden
Een bijzondere plaats dus en zeker een plek om heerlijk rond te dwalen.
We bleven er tot na zonsondergang,
de lucht zorgde even voor een prachtig kleurspektakel.
Toen was de dag echt op.
Hartelijk dank voor de enthousiaste reacties op het voorgaande blog.
Ik ben bang dat er nog meer volgt.
O wat lijkt het me heerlijk om door zo'n stadje te struinen. Je hebt het heel mooi vast gelegd. Groetjes
BeantwoordenVerwijderenWauw, wat een mooie serie over het kleine eeuwenoude plaatsje. Eentje met een geschiedenis. Toch mooi dat de Joden hier een schuilplaats konden vinden. Als je oud en versleten bent zou je daar niet meer kunnen wonen, of je zou achter de geraniums willen zitten. Wat een trappen. Maar wel heel mooi in combinatie met de oude pandjes. Prachtige blog en foto serie heb je erover gemaakt Corrie. Complimenten. Groet Nieske
BeantwoordenVerwijderenHoi Corrie,
BeantwoordenVerwijderenEen fraaie impressie van dat eeuwenoude stadje in Toscane. Bijzonder inderdaad om te zien hoe de rotsen naadloos overgaan in huizen. Een hele toer lijkt me inderdaad om bij sommige huisje ste komen met al die trappen. Je geeft aan dat je daarvoor goed ter been moet zijn, maar dat zou je op de foto waar die man op z'n stoeltje zit te lezen met die slippertjes aan niet zeggen. Het moet een prachtige reis geweest zijn en je hebt er een serie met een hoog educatief karakter van gemaakt.
Groetjes,
Ad
Hoi Corrie,
BeantwoordenVerwijderenHet is er werkelijk prachtig en wat het je het mooi gefotografeerd. Ik hou ook van die mooie doorkijkjes van kleine steegjes. Je hebt steeds heel mooi licht kunnen vangen, wat een sfeer! Ik moet er alleen niet aan denken om altijd die trappen te moeten beklimmen!!!! Hoe moet dat als je een heel oud vrouwtje bent? Die blijven heel lang fit denk ik ;-) Ik zie gelijk beelden voor me vakanties in Zuid Frankrijk van die oude in zwart geklede vrouwtjes met zwarte hoofddoeken en een knoestige stok. zo doen ze dat dus.
Groetjes,
Maria
Dag Corrie,
BeantwoordenVerwijderenEen fraaie impressie met een hoog nostalgisch karakter. De sfeer is bijzonder, het vakantiegevoel niet ver weg. We kennen nauwelijks stadjes en dorpjes meer waar je met de auto niet of nauwelijks in kan komen. Dat heeft zijn voordelen, maar natuurlijk ook nadelen. Iets zwaars bezorgen is een hele opgave. De dagelijkse boodschappen doen zal ook heel wat energie vergen. Maar de schoonheid van dit soort plaatsjes is ontegenzeggelijk hoog.
Groet, Kees
Hai Corrie,
BeantwoordenVerwijderenTsjonge, wat mooi zeg. Geweldige serie platen van dit mooie plaatsje. Vooral het totaalaanzicht van het stadje is geweldig. maar ook de smelle straatjes zijn mooi vastgelegd. De bewoners zullen wel flinke kuiten hebben met al die hoogteverschillen en jij waarschijnlijk spierpijn de volgende dag ;-)
Nogmaals, je hebt er een prachtige reportage van weten te maken.
Groetjes,
René
Wat een ontzettend leuk stadje. En het doet mij denken aan de dorpjes waar ik ooit geweest ben in Toscane. Het is daar zo mooi, dat glooiende landschap, de leuke dorpjes met kleine straatjes. Je hebt de sfeer van Toscane heel goed vast kunnen leggen hier.
BeantwoordenVerwijderen