Helgoland *1*

 

Het weekend na Hemelvaart hebben wij met Inezia Tours een fotoreis gemaakt naar Helgoland.  Een klein Duits eiland in de Noordzee; 70 km uit de kust, buiten het waddengebied. Vier dagen. Maar wel heel lange dagen, waarin we zo intensief met fotograferen bezig waren, dat het achteraf wel een lange vakantie lijkt te zijn geweest.  

We waren met een klein groepje, 4 deelnemers, o.l.v. fotograaf Peter Grobben; het was met elkaar heel gezellig. Helgoland en het bijbehorende, nóg kleinere, eilandje Düne bieden een keur aan foto-onderwerpen. Bovendien waren de weergoden ons goed gezind; de meeste tijd was het prima "fotografisch weer". We kwamen dan ook thuis met zwaanzinnig volle fotokaartjes. Het duurde wel even voordat ik die doorgewerkt had. Beter gezegd: eigenlijk ben ik er nog niet helemaal klaar mee. Maar goed, hiermee dus wel het eerste blog.

 

Hierboven hét punt op Helgoland waar het om draait: 

de kliffen aan de noord-west kant van het eiland, waar in het 

voorjaar duizenden vogels een plek vinden om te broeden.

De rots die voor het eiland staat, noemen ze de "Lange Anna", 

ook die is aan alle kanten bewoond door vogels. Waarschijnlijk 

de meest gefotografeerde plek van het eiland. 

Bovenop de kliffen vooral jan-van-genten, 

langs de wanden ook zeekoeten, alken, drieteenmeeuwen 

en enkele Noordse stormvogels. 

Maar prominent aanwezig vooral de jan-van-genten; 

zij vlogen continue af en aan; ook op de plekken waar ze zaten, 

was er steeds reuring. Wij keken onze ogen uit. Verrassend was, 

hoe dichtbij je kon komen. Vanuit het dorp loopt een bestraat 

wandelpad langs de klif. Aan de kant van de klif staat een hekje. 

En iedereen houdt zich aan de afspraak: 

mensen aan de ene kant, de vogels aan de andere. 

 

Waar het groen ophoudt, begint het leefgebied van de jan-van-genten.

Dat is soms heel dicht bij het hekje.

Jan-van-genten zijn zeevogels, die eigenlijk alleen aan land 

komen in de broedperiode. Het zijn grote, zware vogels die 

maar moeilijk kun lopen. Om op te kunnen stijgen, 

hebben ze wind nodig. Daarom broeden ze langs steile kliffen; 

door de opwaartse wind langs de klif, 

kunnen ze makkelijker opstijgen en landen.

Veel vogels waren aan het broeden, 

maar er werd ook nog vaak nestmateriaal aangevoerd.

De één kwam met meer:

De ander met wat minder:

 

Een veertje is ook goed?

Een plekje met uitzicht over het wad:

 

Het duurt 4 jaar voordat een jan-van-gent zijn volwassen 

verenkleed heeft. Na de witte donsperiode zijn de eerstejaars 

bruingespikkeld en hebben dan ook een bruine snavel. 

Daarna wordt de snavel blauw en het verenkleed zwart/wit, 

in de loop der tijd steeds witter.Tussen de volwassen paren 

zagen we ook heel wat van deze "tieners"; 

hun verenkleed - in verschillende stadia - vind ik heel mooi.

Op alle foto's vliegen ze dezelfde kant op,

omdat ze altijd tegen de wind in aan komen vliegen.

Deze had zo te zien al een hele rots voor zichzelf gereserveerd:

 Zicht vanaf de klif over het eiland in de richting van het dorp.

Het hogere gedeelte van het eiland was bezaaid 

met witte bloemetjes. Blijkbaar heel lekker. 

Vonden de schapen in ieder geval wel.

Een kijkje aan de andere kant van het eiland.

Met zicht op het eilandje Düne:

In het volgende blog uitsluitend jan-van-genten.