Akeleitjes

Toen half mei de akeleitjes volop bloeiden en in de namiddag

een vrolijk zonnetje de boel verlichtte, heb ik ruim de tijd genomen 

om daar eens omheen te draaien met de camera. 

Zo tegen het licht in lijken de buitenste bloemblaadjes

doorzichtig en krijgen ze een tere uitstraling.

Maar schijn bedriegt. In wezen zijn het sterke planten,

die met lange wortels stevig in de aarde staan. 

 

Jaar in jaar uit bloeien ze op dezelfde plek en daarbij

doen ze hun best zich te verspreiden. Door de kleinste

kiertjes tussen de stenen komen ze omhoog.

Voor mij hebben deze bloemen een extra emotionele waarde.

In een heel, héél ver verleden heb ik stekjes meegekregen

uit de tuin van mijn oma. 

Dit zijn nog steeds de nazaten van deze stekjes. Na iedere 

tuinverandering zijn ze op hun nieuwe plek weer tevoorschijn gekomen.

Beresterk en echte overlevers, dus.

Tot slot nog even knallen met die kleur:

Hartelijk dank voor al jullie leuke reacties op het voorgaande blog
met reigers en meer uit de Camargue.