Ganzen lief en leed

In mijn vorige blog schreef ik al over ons bezoek aan de Poelgeest Polders; dat ik hoopte daar ganzenpullen te zien. En ganzen waren er genoeg. 

Behalve veel grauwe ganzen waren daar ook veel Grote Canadese ganzen. Die had ik wel eens eerder gezien, maar nooit met zoveel tegelijk. Op de site van de Vogelbescherming lees ik dat hun aantal in heel Europa enorm toeneemt. Het zijn allemaal afstammelingen van ooit ontsnapte parkvogels. Wat opvalt is hun enorme formaat. Verder had ik niet het idee dat de grauwe ganzen enorm blij waren met hun aanwezigheid. 's Morgens zag ik ze vaak aan komen vliegen op een manier die toch erg veel leek op "grauwe ganzen pesten".

Maar mooi zijn ze wel. En in de ochtend kwam een stel steeds dichterbij rondzwemmen, 

zodat ik daar leuke portretten van kon maken.

Later op de dag (na het gekrakeel van de meerkoeten) 

zagen we aan de andere kant van de plas de gezochte ganzenfamilies met pullen.

Zo leuk en zo veel.

 Ze bleven vaak behoorlijk dicht langs de kant.

Niet zo dichtbij als de volgende foto suggereert, dit is een enorme crop;

maar zo schattig, die kleine donsballetjes.

Nog een trots stel ouders:

Toen ik me concentreerde op deze ganzenfamilie,

die met elkaar al foeragerend het bruggetje overstak,

hoorde ik vlak naast me een vreemd sissend geluid...

Het bleek een Canadese gans op oorlogspad...

eerst de ene ouder verjagen...

met veel kabaal en gespetter...

en dan de aanval richten op de andere ouder...

dan heeft hij zo'n kleintje voor het grijpen...

dacht-ie... nog even flink onderduwen...

maar tot mijn verbazing kwam het kleintje toch vrij...

Nog een aanval om zijn woede te koelen?

maar ook deze volwassen gans weet te ontkomen.

De Canadees kijkt nog even verbolgen om voor hij de aftocht blaast.

De familie grauwe gans is dit keer met de schrik vrijgekomen.

Ze vervolgen hun weg, met alle vier pullen nog bij zich.

Zo'n lief familietafereel. Wat is het in de natuur toch rustig...