Lichtdruppels

Zaterdag 12 april begon de dag wel héél erg mistig.

De lucht bleef lang erg vochtig, 
terwijl het zonnetje haar best deed om dat alles te belichten. 
De spinnenwebben en draden over de begroeiing 
in de Groene Jonker zaten vol met druppels. 
Door het bijzondere licht kreeg dit alles een feeërieke waas. 

Moeilijk om die sfeer op foto's te vangen,
maar toch een poging:

 

Van nog wat dichterbij:

 

Tegen de tijd dat ik bij het hoge riet was aangekomen,

zaten de pluimen nog vol druppels.

 

 

Maar de zon kreeg langzamerhand zo veel kracht

dat de lucht zachtblauw kleurde.

Dát was echt een mooie combinatie. 

Tot slot tussen het riet nog een paar mooi vrij hangende

spinnenwebben kunnen vinden.

 

Hartelijk dank aan iedereen voor de stimulerende reacties 

op voorgaande blogs.

Nestelen

Op de foto hierboven kijkt het paar zeer gefocust over de plas. 

Er was even fikse reuring bij alle vogels op de Lepelaarplas, 

want er vloog een fikse roofvogel over (de zeearend?).

Als de roofvogel wegblijft, gaan alle vogels weer hun gewone gang.

 

Zicht vanuit de Lepelaarhut over de plas.

Meestal nestelen blauwe reigers in hoge bomen, 

maar dit stel heeft een nestelplaats uitgezocht boven het water, 

vlak voor de rietkraag langs de plas en 

heel goed in het zicht vanuit de zijkant van de vogelkijkhut.

Hun woningkeuze is dus heel apart (gelukkig voor ons!),

maar verder is het ook een bijzonder stel. 

Direct valt al op dat zij een heel stuk kleiner is dan hij, 

maar zij heeft ook nog niet het verenkleed van een 

volwassen reiger (oh jee, tienerhuwelijk?).

Hoe dan ook, 
hij werkt wel erg hard om mooie takken aan te voeren.

Hij vliegt af....

en ook weer aan....

Zij staat steeds reikhalzend op hem te wachten.

Het overnemen van de lange takken gaat niet altijd even gemakkelijk, 
maar met wat rekken en strekken lukt 't wel.

En dan vertrekt-ie weer naar de bouwmarkt:

En ja hoor, weer wat gevonden.

Het ene moment zijn ze nog druk in de weer met de takken. 
Dan besluiten ze dat er genoeg gebouwd is 
en is het ineens tijd om voor inhoud te zorgen:

Dat ging wel heel erg snel.
Daarna even samen bijkomen,
maar dan gaat-ie alweer.

Deze keer blijft hij heel lang weg.
"Als ze me missen, dan ben ik vissen?"
Zij rommelt hier en daar nog met takjes,
maar gaat dan maar proefliggen (?)

 Als hij na ruim een uur nog niet terug is, laten wij haar ook in de steek.
Wel met het plan de komende weken nog eens terug te gaan 
om te kijken hoe het hen gaat.


 

Dit is de eerste serie die gemaakt is met mijn nieuwe camera:

de Panasonic Lumix DMC FZ 200. Officieel een compactcamera, want met één vaste lens (wel van 24 tot 600 mm).  Ghita schreef eind vorig jaar op haar blog over deze camera. Het diafragma van 2.8 over het hele zoombereik sprak mij bijzonder aan. Want ik ben wel heel blij met de foto's die mijn Olympus maakt, en zeker met de 18-180 mm lens, als... de lichtomstandigheden ideaal zijn, want de diafragmawaardes zijn niet groot.

Na dat bericht van Ghita bleef dit in mijn hoofd hangen en ben ik meer informatie gaan zoeken. Dat was allemaal zeer positief. Toen ik 'm in de winkel in mijn handen had, was ik verkocht: hij is erg licht, maar heeft een goede handgreep aan de rechterkant. Houdt dus stevig vast. Het is een klein computertje, waar veel mee mogelijk is. Dat vereist nog wel wat studie en uitproberen. De elektronische zoeker wende wel heel snel - het voelt eigenlijk alsof je door een "echte" zoeker kijkt. Deze camera geeft me veel extra mogelijkheden bij minder licht, bv. aan de "randjes" van de dag, wanneer het licht minder, maar wel veel mooier is. Voor bovenstaande foto's waren de snelle sluitertijden ideaal. Omdat de Lumix ook erg klein is, passen beide camera's gezellig samen in mijn fototas.

 

Van riet en grauwe ganzen

Wat is er Hollandser en gewoner dan riet en grauwe ganzen.

Zeker als je hier in de omgeving tussen de weilanden rondkijkt:

overal water met rietkragen omzoomd en in ieder jaargetijde veel,

echt veel, grauwe ganzen.

Het riet staat hier waarschijnlijk al eeuwenlang langs de sloten.

Maar is het wel zo'n gewoon grasje?

's Zomers groen, maar het grootste deel van het jaar zien de droge, 

wat kleurloze stengels er supersaai uit. Totdat....het zonlicht over de pluimen strijkt. Dan weerkaatsen de vele, kleine "haartjes" aan de pluimen het licht alle kanten op en zorgen voor een bijna lichtgevende gloed.

 

De stengels van het riet zijn opgebouwd uit segmenten, die ten opzichte van elkaar kunnen draaien. Zo buigt en wuift het riet met alle winden mee.

Grauwe ganzen eten graag rietzaadjes.

Dat is een belangrijke link tussen deze twee.

Want grauwe ganzen zijn nu wel heel gewoon, zo'n dertig jaar geleden waren 

er hier niet zoveel meer. 1935 was het laatste jaar dat er nog een broedend 

paar werd waargenomen.

Maar riet wordt vaak ingezaaid op nieuw ingepolderd land. Riet verdampt veel water en versnelt daardoor de uitdroging van de bodem. Zo ook in 1968 in het pas drooggelegde deel langs de nieuwe Oostvaardersdijk. Dit enorme rietveld trok allerlei vogels. Al in 1970 deden duizenden grauwe ganzen dit gebied aan tijdens de trek. In 1974 broedden ze er. Maar ook duizenden onvolwassen ganzen kwamen naar het gebied om daar de rui door te maken. Massaal snoepten ze daar van het overvloedige riet. En zorgden er zo voor dat het moeras niet dichtgroeide, maar een open en afwisselend begroeid gebied werd.

Biologen die dit unieke gebeuren opmerkten, maakten zich daardoor sterk om dit gebied als natuurgebied beschermd te krijgen. In 1986 werden de Oostvaardersplassen officieel staatsnatuurmonument. Dit is natuurlijk maar een klein deel van het verhaal, maar we hebben de Oostvaardersplassen dus te danken aan het riet en de grauwe gans; de grote hoeveelheden grauwe ganzen nu danken we dan weer aan de Oostvaardersplassen. Plus de toename van nog heel veel meer vogelsoorten.

Bovenstaande info komt uit het boek "De Oostvaardersplassen - voorbij de horizon van het vertrouwde" van Ruben Smit uit 2010. Vol met prachtige foto's van Ruben Smit en veel achtergrondinformatie over het ontstaan van dit unieke gebied (meerdere schrijvers).

Aan de wandel met de koters.

Voortdurend alle kanten in de gaten houden.

En af en toe even de veren strekken.

Riet met dauwdruppels en een opkomend zonnetje daardoorheen:

Een stille, wat grauwige ochtend.
Deze gans dacht: "Ik ga even voor wat actie zorgen! Ik stijg op!".

 

"Of eh... toch maar niet ... dit was al actie genoeg."

Vorig jaar eind april nam ik deze foto's 
van een weiland en sloot vol met ganzen met pullen:

Een maand later keek ik met zeer gemengde gevoelens naar deze foto's. 
De soort is té succesvol. Hier in de buurt werden duizenden ganzen 
vergast op last van Schiphol. 

De naam "grauwe gans" vind ik eigenlijk zeer onterecht. Het klinkt zo naar: 
saai grijs en niks. Maar volgens mij zijn ze meer bruin dan grijs 
en de spierwitte delen steken daar zo mooi bij af. 
Je begrijpt het al: ik vind ze echt mooi.

Ter afsluiting riet aan het eind van een zonnige winterdag:

 De foto's in dit blog zijn een mix van oudere en nieuwe foto's, 
gemaakt in de Oostvaardersplassen en hier in de omgeving De Ronde Venen.