Lanzarote - César Manrique

 

 

 

César Manrique was een kunstenaar in de vorige eeuw, 

die een enorme invloed heeft gehad op het eiland; niet alleen met zijn

kunstwerken. Hij heeft twee belangrijke wetten voor elkaar gekregen,

die een enorme invloed hebben op de beleving van het eiland.

 

Ten eerste: gebouwen mogen niet meer dan vier verdiepingen hoog zijn.

Toen die wet werd aangenomen, was er één hoog gebouw in Arrecife en daar

is het bij gebleven. Dus er zijn geen badplaatsen met rijen torenflats.

En: alle gebouwen moeten wit geschilderd worden;

dat geeft wel een fijne uitstraling: al die witte dorpjes tussen de

donkere lavavelden. 

 

 

 

 

 

Zijn artistieke uitstraling is op het hele eiland te merken. 

In de jaren 60 van de vorige eeuw had hij met succes een poos in New York gewerkt;

daarvan terugkerend, zei hij:

 

"Ik kwam terug uit New York met de bedoeling om van mijn geboorte-eiland 

een van de mooiste plekken op aarde te maken, 

gezien de oneindige mogelijkheden die Lanzarote te bieden had". 

 

 

 

 

En alle artistieke uitingen van hem zijn zeker op zich al een reden om het eiland 

te bezoeken. Wij brachten een bezoek aan het eerste door hemzelf gebouwde woonhuis daar;

hier krijgen we ook een indruk hoe de man zelf eruit zag.

 

 

 

Info uit de website  'Alles over Lanzarote':

 

Het huis is gebouwd op een stuk lavagrond, dat voor de 

toenmalige eigenaar vrijwel waardeloos leek. Manrique heeft het stuk grond voor 

een leuk bedrag kunnen kopen. Al snel ontdekte hij dat er zich binnen de kavel 

vijf grote lavabellen bevonden. 

Deze vijf bellen vormden de basis voor zijn nieuwe huis. 

Er zijn prachtige ruimtes van gemaakt die door middel van gangen en trappen 

met elkaar verbonden zijn. De manier waarop hij zijn huis gebouwd heeft, 

is zeer smaakvol en met respect voor de omgeving gedaan. 

Een palmboom vindt zijn weg naar buiten:

 

 

 

 

Smalle doorgangen met artistieke verlichting.

 

 

 

 

 

Het was zeker een belevenis om door het huis te dwalen.

Maar fotograferen was een uitdaging door de kleine 

en vaak donkere ruimtes.

 

 

 

 

 

 

 Dan weer naar boven naar de expositieruimte:

 

 

 

 

 

 

 

Tja, een glasplaat voor een schilderij geeft spiegelingen;

vind ik dan weer leuk voor een foto.

 

 

 

 

Het uitzicht door een van de grote ramen:

 

 

 

 

Dan de tuin in, met zijn beroemde, kleurrijke schildering rondom.

 

 

 

 

Een grote groep vetplanten met één bloem.

 

 

 

 

Een andere vetplant lijkt op zich al te bloeien. 

 

 

 

 

Een uitbundig bloeiende cactus, leuk al die rode bloemen.

 

 

 

 

En twee keer een cactus in een wat bekendere vorm.  

 

 

 

 

 

 

 

Nog een plaatje van de omgeving. 

 

 

 

 

 

Jameos del Agua

 

Ook een heel surrealistische omgeving:

het Jameos del Agua is een natuurlijk ondergronds meer dat door 

César Manrique verrijkt is met zitgedeeltes eromheen, 

een vulkaanmuseum en een kunstmatige lagune in de openlucht.

 

 

 

 

 

 

 

De witte stipjes in het water hieronder, zijn piepkleine kreeftjes, 

die normaal gesproken op  honderden meters diep leven.

 Jameos del Agua is een van de zeldzame plekken op de wereld waar je 

de albinokreeft in het wild kunt zien zonder dat je daarvoor de diepte in hoeft.

 

 

 

 

 

 

 

Weer buiten is daar nog een tuin, met iets dat een groot zwembad lijkt. 

Het is echter niet de bedoeling dat daar gezwommen wordt. 

 

Het tweede huis dat César Manrique voor zich gebouwd heeft,

ligt in Haria, dat is meer naar het noorden van het eiland.

 

 

 

 

Het is een stuk minder spectaculair dan zijn eerste woning.

Wel met een ruime tuin eromheen.

 

 

 

 

 Dit beeld van zijn badkamer vond ik wel erg leuk geworden.

 

 

 

Zijn atelier hebben ze zoveel mogelijk gelaten zoals het was.

 

 

 

 

 Het is dus duidelijk dat zonder César Manrique we een

heel ander Lanzarote zouden hebben gezien.

 

 

 

Heel veel info is te vinden op de volgende website:

 https://allesoverlanzarote.nl/