Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

woensdag 25 september 2013

Verstoppertje


Begin september gaf een vriendin mij een seintje dat er bij haar in de sloot iedere ochtend rond dezelfde tijd, steeds tussen 10 en 12 uur, een familie waterhoentjes langskwam. Twee ouders met twee jonkies.


Een afspraak was snel gemaakt, dus zat ik vrijdag 6 september tegen tienen bij haar op de vlonder. Ik dacht: "Kat in 't bakkie, ik ga zitten en klikken maar." Maar zo makkelijk was dat toch niet. Ten eerste vond de hond het wel heel gezellig dat ik op de vlonder ging zitten, dus die begon met beurtelings tegen mij op te springen en rondjes te rennen. De hoentjes verdwenen naar een donker stuk achter het bruggetje, waar ik ze niet kon zien.


Toen de hond een beetje uitgeraasd was, kwamen de volwassen hoentjes wel weer poolshoogte nemen, steeds één tegelijk. En uiteindelijk kwamen de jonkies ook onder het bruggetje door. Maar daar doken ze direct tussen de waterplanten en ze bleven dan steeds in dekking.
Onder het bruggetje was het heel donker; kwamen ze daaruit, dan zwommen ze even in het zonlicht. Ik had me behoorlijk vergist in de mate waarin de grijzige donsveertjes het zonlicht weerkaatsen. Dus: eerst fiks overbelichte kuikens. Gelukkig kreeg ik nog een herkansing en zijn twee foto's daarvan nog toonbaar geworden:



Zodra ze aan mijn kant van het bruggetje waren, doken ze direct tussen de waterplanten. Gelukkig waren ze wel nieuwsgierig genoeg om af en toe even naar buiten te koekeloeren. Dan hoorden ze direct klik. Dit verstoppertje spelen leverde wel leuke plaatjes op:




Totaal andere plaatjes dan ik vooraf verwacht had, dus. Een familiefoto zat er niet in.
Dat is natuur: verrassend, altijd afwachten wat je te zien krijgt. Ik heb weer een paar uurtjes volop zitten genieten. En met deze verstoppertje-platen ben ik erg blij.


Wat ook nog een anders-dan-anders ervaring was: op de vlonder werd verse cappuccino geserveerd!
't Was een heel luxe ochtend, dus.




Wat ik wel fijn vond om te horen, was dat de waterhoentjes de volgende dag gewoon weer langs zijn gekomen. Ik had ze dus niet al te erg schrik aan gejaagd met mijn geklik vanaf de vlonder.


donderdag 19 september 2013

Ochtendgymnastiek


...voor zwanen...


eerst zorgen dat de gympakjes goed zitten...
alle veertje netjes op hun eigen plek...



en dan mag de linker strekken...
vleugels wijd maken en omhoog die nek...




goed zo, ja ... en laat los, nu de rechter...
vleugels wijd en helemaal omhoog...



...nu nog een keer wat dichterbij,
en strek maar links..




en strek maar rechts...




...uitstekend allemaal.
...en dan nu de vleugels strekken en heen en weer daarmee...





Deze extra uitzending van "Ochtendgymnastiek op de zondagochtend" werd 1 september  opgenomen vanuit en in de omgeving van vogelkijkhut Amalia aan het Spookverlaat te Alphen.



Hartelijk dank voor de leuke reacties op mijn vorige blog "Happy Family".


zaterdag 14 september 2013

Happy Family

Hier in de omgeving zijn er altijd veel meerkoeten te zien. 's Winters zitten de weilanden vol, maar ook 's zomers zie je in ieder plasje water wel een paar meerkoeten zwemmen. Maar jonkies ... die zie je vrijwel niet. Ze hebben hier genoeg riet langs de slootkanten om de nesten goed te verstoppen. En als ze jonkies hebben, worden die doorgaans snel het riet in gesnaterd als er iemand aankomt. Dus hoe een meerkoetkuiken eruitziet, wist ik eigenlijk alleen van foto's. Totdat...


...ik ergens in juni zag dat een meerkoet zat te broeden op een nest midden in een brede sloot. En niet ver van mijn huis vandaan. Dus ben ik de weken daarna een paar keer langsgegaan om aan de slootkant bij mevrouw meerkoet te zitten, alvast wat foto's te maken, zodat ze misschien wat aan me zou wennen.

 

Toen ik op zondagmiddag 30 juni aan kwam lopen, zag ik vanuit de verte al twee volwassen meerkoeten bij het nest. Dus ik had goede hoop...en ja hoor:



 een klein, rood koppie in het nest.

Ik zat weer vrij dicht bij het nest langs de sloot. De meerkoeten reageerden daar helemaal niet op; ze gingen hun gewone gang en vonden het blijkbaar wel best.


Paps kwam mams wat lekkers brengen. 
Ik vind dit er heel liefdevol uitzien. Komt misschien ook door de ronding in de snavel, waardoor het lijkt of ze glimlacht.
 


Toen ik hier al zo'n kwartiertje zat te genieten, 
had ze nog een verrassing voor me in petto:


Er kwam nog een tweede koppie tevoorschijn.


Paps deed erg zijn best om steeds maar eten te brengen.


Ze bleken ook al groot genoeg om rond te wandelen


...en zelfs een stukje te gaan zwemmen...


Paps zwom nog naar de zijkant om mooi te poseren:




en te laten zien op wat een grote voet hij wel niet kan leven:


De dinsdag daarna had ik gelegenheid om in de ochtend naar ze toe te gaan.
Veel meer licht nu, zeker op het nest.


 





De kleintjes waren nu al een stuk mobieler en gingen al gauw het water in.
Paps en mams hielden ze goed in de gaten en waren continu bezig ze van voedsel te voorzien.


Hé, waar is mama nu?...


Ze zwommen al een heel eind bij het nest vandaan.

deze nog even iets meer close-up, want ik vind dat kleine koppie hier zo leuk:




Dit was voor mij een aantal uren zeker kijken in verwondering...
en bewondering voor de toewijding van de ouders. De samenwerking ging perfect en ze waren voortdurend met die kleintjes in de weer.

Helaas eindigt het verhaal over een happy family hier. Want de zaterdag daarna  zag ik 's morgens mama meerkoet nog bovenop het nest zitten. Toen ik in de namiddag terugkwam met de camera, was er in dat deel van de sloot geen meerkoet te bekennen. Wel zwommen er een paar loeigrote vissen rond het nest.
Om de hoek en honderden meters verder zag ik twee volwassen meerkoeten rustig foerageren...


Dank aan iedereen die op mijn voorgaande blogs heeft gereageerd.
Leuk en erg stimulerend!!

zaterdag 7 september 2013

Showeendje

Begin mei, het zonnetje scheen lekker. Bij een T-kruising van slootjes zag ik een aantal eenden zwemmen. Ik ging daar rustig zitten en hoefde niet lang te wachten tot de voorstelling begon:








 

Ze kreeg nog meer publiek, maar ik weet niet
of hij wel net zo onder de indruk was als ik:










Dankjewel, eendje. Wat een heerlijk gespetter.
Ik heb genoten van deze show.