Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

donderdag 27 april 2017

Ganzen lief en leed







In mijn vorige blog schreef ik al over ons bezoek aan de Poelgeest Polders; dat ik hoopte daar ganzenpullen te zien. En ganzen waren er genoeg. 
Behalve veel grauwe ganzen waren daar ook veel Grote Canadese ganzen. Die had ik wel eens eerder gezien, maar nooit met zoveel tegelijk. Op de site van de Vogelbescherming lees ik dat hun aantal in heel Europa enorm toeneemt. Het zijn allemaal afstammelingen van ooit ontsnapte parkvogels. Wat opvalt is hun enorme formaat. Verder had ik niet het idee dat de grauwe ganzen enorm blij waren met hun aanwezigheid. 's Morgens zag ik ze vaak aan komen vliegen op een manier die toch erg veel leek op "grauwe ganzen pesten".

Maar mooi zijn ze wel. En in de ochtend kwam een stel steeds dichterbij rondzwemmen, 
zodat ik daar leuke portretten van kon maken.






Later op de dag (na het gekrakeel van de meerkoeten) 
zagen we aan de andere kant van de plas de gezochte ganzenfamilies met pullen.





Zo leuk en zo veel.
 Ze bleven vaak behoorlijk dicht langs de kant.





Niet zo dichtbij als de volgende foto suggereert, dit is een enorme crop;
maar zo schattig, die kleine donsballetjes.





Nog een trots stel ouders:





Toen ik me concentreerde op deze ganzenfamilie,
die met elkaar al foeragerend het bruggetje overstak,





hoorde ik vlak naast me een vreemd sissend geluid...
Het bleek een Canadese gans op oorlogspad...





eerst de ene ouder verjagen...




met veel kabaal en gespetter...




en dan de aanval richten op de andere ouder...




dan heeft hij zo'n kleintje voor het grijpen...





dacht-ie... nog even flink onderduwen...





maar tot mijn verbazing kwam het kleintje toch vrij...





Nog een aanval om zijn woede te koelen?



maar ook deze volwassen gans weet te ontkomen.

De Canadees kijkt nog even verbolgen om voor hij de aftocht blaast.






De familie grauwe gans is dit keer met de schrik vrijgekomen.
Ze vervolgen hun weg, met alle vier pullen nog bij zich.






Zo'n lief familietafereel. Wat is het in de natuur toch rustig...









maandag 17 april 2017

Opgewonden standjes







Zondag 9 april was een uitgelezen, warme lentedag.
Wij gingen op zoek naar vogels in de Poelgeest Polders.
Zoals gehoopt, was het daar wat vogels betreft een drukte van belang.
Bij vier meerkoeten speelden de hormonen behoorlijk op. Op de foto
hierboven is al te zien dat ze zich met hun veren "groot maken", 
en elkaar goed in de gaten houden. 






Daar bleef het niet bij. Regelmatig vlogen ze elkaar in de veren.














Waarna er toch weer gezamenlijk getafeld werd,
maar waarschijnlijk niet voor de gezelligheid.



 
Het duurde dan ook niet lang, of eentje kreeg het weer in zijn bol.

 




...gevolgd door weer een gewapende vrede.






De Poelgeest Polders stonden al heel lang op mijn lijstje om eens te bezoeken,
door de blogs die ik hiervan gezien heb. Het was voor mij verrassend, hoe dicht de bebouwing hier bij het natuurgebied komt. Maar waarschijnlijk daardoor, zijn de vogels meer aan menselijke activiteit gewend. Ze zijn hier beduidend minder schuw dan bv. in de Groene Jonker of de Waverhoek en blijven veel dichterbij. Ideaal voor fotografie; we komen hier dan ook zeker nog eens terug.

En natuurlijk heb ik meer vogels op de plaat dan deze meerkoeten. Ook nog heftiger agressie. Maar dat is voor een eventueel volgend blog. Voor vandaag nog een vredig toetje.



Waar ik echt op hoopte, waren de ganzenkuikens. Die waren er volop. 
Een knus familieplaatje.