Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

dinsdag 26 augustus 2014

Beierse Woud * Lynx




Oh, wat wilden we de lynx graag zien. 
De eerste dag in het Beierse Woud natuurlijk direct naar de 
Tierfreigelände. We waren heel benieuwd hoe dat eruit zou zien. 
Niet al te vroeg op pad, eerst maar eens rustig rondkijken.

Na een verblijf met watervogels, kwamen bij de eerste 
kijkhut bij het gebied van de lynxen. Hé, daar staan aardig wat mensen. 
En ja hoor, bij binnenkomst werd direct naar beneden gewezen, 
daar onderaan loopt er één!




Wauw, da's een prima binnenkomer. Nadat hij onderaan 
een poosje in de schaduw wat heen en weer had gelopen, 
dook hij het struikgewas in en kwam naar boven, richting de hut.

 



Onder de kijkhut is hun binnenverblijf. Daar dook hij in, 
maar na niet al te lange tijd kwam hij daar aan de 
andere kant weer uit en liet zich goed zien.




Tja, het territorium moet regelmatig afgebakend worden.


 

Daarna verdween hij uit het zicht.
Maar oh, wat een cadeautje: ruim een uur in het park 
en we hebben de lynx al zo goed kunnen zien.


Het Beierse Woud ligt langs de grens met Tsjechië, 
waar een veel groter deel van dit oeroude natuurgebied ligt. 
Het heet dan Bohemer Woud en het Nationale Park heet Sumava.
In het Tsjechische deel zijn al rond 1980 een aantal lynxen 
geherintroduceerd. Deze populatie doet het goed en een aantal 
zijn allang de grens overgestoken en leven in het Duitse deel. 
Er zijn een aantal dieren gezenderd, zodat het leefgebied bekend is. 
Ze laten zich echter nauwelijks zien. Lynxen zijn vooral 's nachts 
actief en jagen ze vanuit beschutting. Bovendien hebben ze 
een enorm groot territorium, van 100 tot 1000 m² (Wikipedia). 
De bewoners, en dan vooral de boswachters, zien dan ook 
doorgaans alleen hun sporen, m.n. in de wintertijd.




Twee dagen later waren we vroeger op pad. 
Iets na zessen liepen we door het donkere park, maar dat bleek té vroeg. 
Meneer de uil (een oehoe) was het enige dier dat zich liet zien. 
Stilte alom dus, wel een heerlijke atmosfeer om in rond te wandelen. 
Eerst maar eens rustig ontbijt-picknicken en zien hoe de zon 
langzaamaan door de dichte begroeiing heen kon komen. 
Daarna terug naar de onderste kijkhut bij de lynxen. 
Na verloop van tijd dachten we beweging te zien in het hogere gedeelte. 
Hogerop was ook een kijkhut, dus via een zigzag-pad liepen wij de heuvel op. 
En daar zat-ie, op een grote steen, 
zo begroeid met mos dat het wel een zacht kussentje leek. 
Hij voelde zich hier blijkbaar op zijn gemak en begon aan een poetsbeurt.




Het was inmiddels tegen acht uur, maar toch nog behoorlijk donker, 
zeker op de plek waar hij zat. Vandaar dat de foto's wat blauwig zijn.


 

Ook tijdens het poetsen blijft hij alert:
Hé, hoor ik iets?



 
Toch maar even naar beneden kijken:




Waarna hij naar beneden afdaalde. 
Wij ook maar terug naar de onderste kijkhut. 
Na verloop van tijd zagen we hem (of was het nu toch een andere?) 
halverwege de heuvel relaxed liggen.




Weer hadden we mazzel: voedertijd!
Dat wordt voor de lynxen niet vooraf aangegeven; ze doen dat ook niet 
altijd op hetzelfde tijdstip. Maar er kwam nu een auto aan en 
men legde het vlees in het binnenverblijf - onder de kijkhut. 
De lynx reageerde niet haastig - langzaam daalde hij de heuvel af.




Sluipend door de struiken.






Tot dichtbij de hut. Op de volgende foto was hij zo dichtbij, 
dat ik de foto nam door het gaas langs de bovenrand van de kijkhut 
(vandaar vaag langs de randen). Hij keek me recht aan, 
dus ik was heel blij: Yes, de ogen scherp!
Pas thuis op de computer zag ik het grasje voor zijn oog.  :-( 
Vind 'm toch mooi genoeg om te plaatsen.




Hij haalde het vlees uit de hut 
en was zo aardig om daar buiten van te gaan smullen.






Na een afscheidsrondje door het gras verdween hij.




Uiteraard waren wij superblij met de manier waarop we deze lynx 
hadden gezien en de foto's die we daarvan hadden gemaakt. 
 Toch gaat dit blog nog verder. 

De week daarna waren we wat noordelijker in het park, 
in de buurt van Lohberg, waar een Tierpark is. Meer een dierentuin dus, 
maar ook met dieren uit de omgeving. Ook daar hebben ze lynxen. 
Ze hebben daar een veel kleiner gebied, maar wel ook 
hoogteverschil en genoeg begroeiing om uit het zicht te kunnen blijven. 
In de ochtend waren we daar al langs geweest en hadden even een 
lynx gezien. 's Middags wilden we daar graag nog eens kijken. 
We liepen langs het lagere gedeelte en daar stonden aardig wat mensen. 
Logisch, want er liep een kleintje rond!




Dit duurde maar even en toen liep hij weer naar boven en uit het zicht.
Wij liepen om naar de andere kant, maar in de grootste ruimte was 
in eerste instantie niets te zien. In de ruimte ernaast lag papa(?) lynx 
op een plateau lekker te relaxen.




Toch wilde hij nog wel laten zien dat hij best een grote bek heeft:




Kort daarna zagen we mama met haar twee kleintjes 
op een plateau langs hun binnenhok; heel dichtbij. 
  



Ze lagen heel dicht langs de afrastering, maar 1 meter van het gaas 
vandaan was nog een hek waar het publiek achter moest blijven. 
Alleen door volledig in te zoomen kon ik het gaas vaag houden. 
Zodra ik iets uitzoomde, werd het gaas duidelijk zichtbaar. 
Hierboven dan ook de enige foto met beide kleintjes.




Alleen heel sterke close-ups dus.
Maar oh...wat héb ik hier lang staan genieten. 
Ik kon er geen genoeg van krijgen. Wat was dit mooi om te zien.




 

En dan zijn de foto's al heel erg close-up, 
heb ik van de volgende nóg een stukje afgesneden.
Vind dat dit intieme moment zo mooi overkomt.






Dank voor alle leuke reacties op het vorige bericht.


donderdag 21 augustus 2014

Beierse Woud * Impressie





Indruk van het Beierse Woud: 
groen, groen, zoveel tinten groen.





Oude bomen




Nieuwe boompjes


 
 
het groen van gigantisch hoge bomen,




 zowel dennen- als loofbomen,



en vaak al die groene naalden en bladeren door elkaar:




De laatste twee foto's zijn genomen vanaf het Baumwipfelpfad, 
ofwel boomkroonpad, aan de rand van het Nationale Park.




Een bijzondere constructie: 
je wordt door cirkelende paden omhoog geleid. 




Onderweg steeds informatieborden 
over wat er op deze hoogte in het woud leeft.
Maar je kan natuurlijk ook vooral van het uitzicht genieten.


 

Binnenin de constructie groeien twee enorme bomen.
Leuk om de top van zo'n boom op ooghoogte te kunnen zien.




En andersom: binnenin een blik van onderaf.




Naast het groen van al deze reusachtig hoge bomen,
ook het groen van glooiende weiden.




Tussen al dat groen verspreid liggen kleine dorpen.






En het groen van bloemenweides, 
met vooral heel veel lieflijk witte bloemetjes.


Neuschönau



Wij verbleven een week in het plaatsje Neuschönau.
Aan de rand van het dorp is direct het Nationale Park, met
het informatiecentrum Lusen, het boomkroonpad en de Tierfreigelände. 
Daar zijn veel dieren te zien die in het gebied thuishoren. 
Stukken bos zijn daar afgezet, zodat de dieren zoveel mogelijk 
natuurlijk gedrag kunnen vertonen. Dierenhebben daar flink de ruimte, 
met ook veel hoogteverschil. Ze kunnen zich goed verschuilen 
en het is dus spannend of je ze ook echt te zien krijgt. 
In komende blogs meer daarover.


 

Terug naar de impressie van het het landschap.
Groen, dus. Maar hoe komt dat zo groen?
Er moet water zijn, veel water en ook dat hebben we
heel mooi gezien. We hebben wandelingen gemaakt langs 
klaterende bergbeken, in een omgeving als een sprookje.




Klaterend water tussen het groen


Maar groen water, dat kan ook:






Nog meer spiegeling, in een stuwmeertje: 




En water in de lucht; het woud verdampt natuurlijk ook veel.





Uitzicht aan het begin van de avond vanaf het plaatsje Waldhaüser, 
dat ligt hoog tegen de berg Lusen aan. Hieronder nog een 
foto met het plaatsje op de voorgrond.




Tot zover de impressie van de werkelijk prachtige omgeving.
Maar het waren de dieren die ons naar Beieren gelokt hadden. We hebben 
dan ook heel wat uren rondgedwaald in het gebied van de Tierfreigelände. 
Met één soort hoog bovenaan ons wensenlijstje.




Daarover gaat het volgende blog.